عرفات را با همان چوب تکفیری در جمهوری اسلامی راندند، که نسل انقلاب 57 و پایدارترین آرمان خواهان متعقل آن انقلاب را به حاشیه راندند. نه تنها به حاشیه راندند، که اعدام کردند، به زندان افکندند به حصر و سانسور خبری محکوم کردند. عرفات را درنماز جمعه تهران "خائن" خطاب کردند و امروز جهان عرب و در پیشآپیش آن، خلق فلسطین در سوگ او نه تنها سیاهپوش است، که نگران آینده ایست که با حذف عرفات برای آن ها می خواهند رقم بزنند.
از دل هر حادثه و رویدادی، حتی زمانی که این رویداد در مرزهای ایران بوقوع نپیوسته باشد دو صف بندی شکل می گیرد. همچنان که در جریان درگذشت یاسرعرفات و نحوه روبرو شدن با آن چنین شد. امام جمعه ها و رسانه های زنجیره ای وابسته به مافیای ثروت و قدرت که در راس آنها سیمای جمهوری اسلامی قرار دارد سکوت کردند و طرفداران تحول و اصلاحات در ایران دهان گشودند. مردم برای عرفات گریستند و امام جمعه هائی که به خود اجازه می دهند در باره هر رویداد داخلی وبین المللی اظهار نظر کنند، از مرگ عرفات هیچ نگفتند. نه جمعه پیش که رفسنجانی نماز روز قدس را خواند و نه دیروز که امامی کاشانی نام پراکنده گوئی های خود را خطبه گذاشت!
دراینسو، در حسینه ارشاد، ستم دیدگانی که آینده سلطه ارتجاع دینی و غارتگران اقتصادی بر مملکت هراس دارند و تاریخ 8 سال گذشته آنها را به یاد خواهد داشت، جمع شدند. به یاد عرفات و در مجلس یادبود او جمع شدند و این خود انگیزه ای شد برای دیداری دوباره و ضرورت رایزنی ها. طی 25 سال گذشته، هرگز ایران در موقعیت دشوار امروز قرار نداشته است. اشتباه نباید کرد، تنها حاکمیت در چنبره دشواری نیست، ایران و 60 و اندی میلیون مردم ایران نیز در محاصره خطراند. نه تنها خطر تهاجم به ایران، که خطر فروش و معامله ایران با همان قدرت هائی که علیه آنها شعار می دهند، برای ماندن بر سر قدرت و حفظ سلطه جابرانه خویش. برای این شرایط دشوار، بیش از دیدار در حسینیه ارشاد باید به رایزنی نشست.

يادبود عرفات در حسينيه ارشاد: مهدی كروبی -عبدالله نوری- انصاری راد-ابراهيم يزدی-
محمدعلی ابطحی- هاشم صباغيان-  عيسی سحرخيز-  هاشم آغاجری-  بهاالدين ادب-  و
حبيب الله پيمان و پوران شريعت رضوي.              عكس‌ها از سامان اقوامی - ايسنا

در طرح امريكا برای خاورميانه بزرگ، كشورهای منطقه به دو گروه يك و دو تقسيم شده اند. 1- گروه اول كشورهائی (نظير كويت، بحرين، عربستان و...) قرار دارند كه بايد در آنها نهادهای انتخابی مانند مجلس تشكيل شوند و ليبرال دمكراسی حاكم شود. اين كشورها بيمار توصيف شده اند كه بايد درمان شوند.
2- گروه دوم ( كه بنا به اشاره علی لاريجانی ايران جزو آنهاست) كشورهائی قراردارند كه بيمار نيستند تا بتوان درمانشان كرد، بلكه خطرناك اند و بايد زيرورو شوند(سرنگونی). آنهاكشورهائی‌هستند كه‌ با‌ ليبرال‌دمكراسی مخالف‌اند.

سازمان‌های غير دولتی
 فجايع اجتماعی با دستگيری
عده‌ای زن تمام نمی شود
نوشين احمدی خراسانی