مصاحبه‌ عبدالحليم خدام زلزله‌ جديدی پديد آورده است. چند ماهی بود كه خدام در پاريس به سر می‌برد. واقعيت اين است كه تحولات سياسی در سوريه پس از حافظ اسد با جراحی‌های مهمی همراه بود. در همان هفته‌ نخست پس از در گذشت حافظ اسد، نخست وزير سوريه خودكشی كرد. وزير تبليغات و راديو تلويزيون ناپديد شد. و ... پس از ترور رفيق حريری هم غازی كنعان وزير وقت كشور و مسئول امنيتی پرونده لبنان خودكشی كرد. اين موارد سرانجام با مصاحبه‌ خدام عمق و بعد تازه‌ای يافت. چنان كه انتظار می‌رفت، بلا فاصله پس از مصاحبه‌، خدام، خائن نسبت به كشور و حزب و ارزش‌های انقلابی و ملی معرفی شد. از حزب بعث اخراج شد. جمعيتی كه تلويزيون سوريه آن‌ها را گروه‌های مردمی خواند، می‌خواستند قصر خدام را در بانياس آتش بزنند كه پليس مانع شد. وزير دادگستری سوريه درخواست كرد كه محاكمه‌ خدام به اتهام خيانت عظمی بررسی شود. گويی فاصله‌ خدام با همه‌ اين اتهامات فقط همان مصاحبه با شبكه‌ العربيه بوده است. روزنامه الثوره هم خدام را عامل اجرای يك توطئه‌ی آمريكايی - اسراييلی خواند و ...
اين داستان سياست در مشرق زمين است. اگر با قدرت بودی همه چيز هست. و اگر بر قدرت شدی همه‌ بدی‌های عالم در تو خلاصه می‌شود. نكته‌ غريب اين است كه مطلقا اشاره‌ای به اصل سخن خدام نمی‌شود. فقط مسابقه‌ جديدی است كه همه می‌خواهند با سرعت برچسب تازه‌ای به خدام بزنند. كسی كه بيش از سه دهه در زمان حافظ اسد، عملا نفر دوم سوريه و نيز مسئول پرونده‌ لبنان بوده است. آن چه در سوريه پيش آمده است، دليل روشنی است كه چنانچه حكومت‌ها از دموكراسی فاصله بگيرند، هزينه‌های سنگينی را بايد تحمل كنند.

باند نظامی امنيتی برای سلطه کامل بر نظام جمهوری اسلامی نيازمند حملات هوائی اسرائيل به ايران است. چرا که چنين حمله ای تندروهای جمهوری اسلامی را در افکار عمومی بسياری از کشورهای اسلامي- بجز در ايران- محبوب می کند ودر درون نظام سياسی موضع تندروها را برای قبضه کردن کامل قدرت تقويت می کند.

اشتباه نکنيد! سخنان احمدی نژاد عليه موجوديت اسرائيل در تريبون های جهانی نه از سر غفلت وبی اطلاعی است و نه اشتباه لپی و و يا گاف سياسی .
هم رئيس جمهور شدن احمدی نژاد کاملا برنامه ريزی و سازمان دهی شده بود و هم حرفهائی که وی مخصوصا عليه موجوديت و کيان اسرائيل بر زبان می راند کاملا هدفمند و حساب شده است.
احمدی نژاد مهره يک باند نظامي- امنيتی بنيادگراست که از مدتها پيش در کمين قبضه کامل قدرت در جمهوری اسلامی بوده است. اين جريان پس از انتخابات اخير رياست جمهوری بر اين تصور بود که می تواند با کنار زدن سريع رقبا و جناح مقابل نظام حاکم را يکدست کرده و همه اهرم های قدرت را در اختيار بگيرد. اما به دو دليل زير چنين نشد و تحولاتی در بالا به وقوع پيوست که راه بر هدف های اين جريان سد شد:
۱- نگرانی اکثريت هيئت حاکمه ايران از انتخاب احمدی نژاد و قدرت گری نظاميان موجب آن شد که :
ائتلاف اعلام نشده وسيعی از روحانيان مدرن و سنتی و مديران و کارگزاران نظام حاکم به رهبری هاشمی رفسنجانی شکل گيرد و راه را بر غلبه کامل نظاميان سد کند. اکثريت اعضای مجلس و اکثريت اعضای خبرگان که بخاطر مخالفت با کابينه خاتمی و اصلاح طلبان به نظر می رسيد با جريان نظامی همراه هستند پس از انتخاب احمدی نژاد در موضع مخالف نظاميان قرار گرفته و عملا در چارچوب همين ائتلاف وسيع قرار گرفتند.
۲- علی خامنه ای که در گذشته برای به حاشيه راندن و تضعيف رقبا و منتقدان خود در حاکميت به قدرت سرکوب و ارعاب نظاميان متکی شده بود و همين امر نيز مايه زياده خواهی و پيش روی بيش از پيش نظاميان و نيروهای امنيتی شد، پس از انتخاب احمدی نژاد زيرفشار ائتلاف روحانيان و مديران نظام از باند نظامی فاصله گرفت و بی طرفی اختيار کرد. خامنه ای در حالی که زير فشار ائتلاف روحانيون و مديران برای دست کشيدن از حمايت از نظاميان قرار گرفته بود خود نيز از قدرت گيری آنان دچار دلهره و نگرانی شده بود.
بدينسان بود که "مجمع تشخيص مصلحت نظام" به رياست هاشمی رفسنجانی و نيز "مجلس شورای اسلامی» فرصت يافتند در فضائی که بی طرفی "رهبر" پديد آورده بود در برابر پيشروی و قدرت گيری بيشتر نظاميان مقاومت کنند. مجلس با رد صلاحيت سه گزينه احمدی نژاد برای وزارت نفت و مجمع تشخيص مصلحت به رياست هاشمی با دارا شدن بخشی از اختياران رهبر و رئيس جمهور پيشروی نظاميان را متوقف کردند.
از آن زمان به بعد باند نظامی امنيتی بر آن شده است تا با توسل به تنش فزايی در مناسبات ايران و جهان خارج و نظامی تر کردن فضای کشور شرايط درونی را برای زير فشار قرار دادن جناح مقابل و قبضه کامل قدرت مناسب کند. اين که احمدی نژاد از تريبون های داخلی و خارجی مدام عليه موجوديت اسرائيل به سخنان تحريک آميز دست می زند، به همين منظور است.
باند نظامی امنيتی برای سلطه کامل بر نظام جمهوری اسلامی نيازمند حملات هوائی اسرائيل به ايران است. چرا که چنين حمله ای تندروهای جمهوری اسلامی را در افکار عمومی بسياری از کشورهای اسلامي- بجز در ايران- محبوب می کند ودر درون نظام سياسی موضع تندروها را برای قبضه کردن کامل قدرت تقويت می کند. برعکس ادامه تحريکات باند نظامی اگر مايه وحدت جهانی عليه رژيم اسلامی و دفاع از حقوق بشر و پشتيبانی از فضای باز سياسی در ايران شود و بويژه با واکنش نظامی خارج همراه نگردد افول باند نظامی را در ايران حتمی، تسريع و آسان می کند.