به بهانه مسابقات ورزشی زنان كشورهای اسلامی در ايران، مصاحبه‌ای از سوی راديو آلمان با دكتر نيره توكلی انجام شده كه آنچه می‌خوانيد بخش‌هائی از آن مصاحبه است:

بيش از هزار زن ورزشكار از كشورهاى مختلف جهان و بطور عمده از كشورهاى اسلامى در مسابقات ورزشى زنان اسلامى در تهران شركت كردند.

آيا برگزارى چنين مسابقاتى مى تواند كمكى در جهت پيشبرد و به رسميت شناختن ورزش زنان در ايران و درپى آن بدست آوردن امكانات بهتر ورزشى براى آنان باشد؟

دكتر نيره توكلى، جامعه شناس، پژوهشگر و فعال حقوق زنان می‌گويد:

بايد در ابتدا ورزش زنان در ايران را بررسی بكنيم كه از وضعيت كلی زنان ايران جدا نيست. ما واقعا، درتمام دنيا وضعيت ويژه‌ای داريم.  شايد محدوديت‌هايی كه زنان ايرانی دارند، چه از لحاظ  حضور در عرصه‌های عمومی ورزشی و چه از لحاظ ساير محدوديت‌ها، از جمله حجاب، را فقط بتوان با زنان عربستان سعودی مقايسه كرد.  تعداد دانشجوهای تربيت بدنی دختر كه هرسال وارد دانشگاهها می‌شوند نشان ميدهد، كه تقاضا زنان ايرانی برای حضور در عرصه‌های اجتماعی، از جمله  ميدان‌های ورزشی زياد است.  يعنی زن متوسط امروز ايران زنی است با بينش نوگرا و ورزش، بويژه، از زندگی زن مدرن امروزی اصلا جدا نيست.  حالا بازيهای وزرشی و شركت زنان ايرانی در آن ا بايد از اين ديد نگاه كنيم. مهمترين موضوع به نظر من تضادی ست كه وضعيت زن امروزی ايرانی دارد با آن تضييقاتی كه بر زندگی اش حاكم است، كه اين تضاد در ورزش هم بسيار خودش را نشان می‌دهد.

ضرورت شركت در مسابقات ورزشی خودش را تحميل كرده است. اگر واقعا اين نياز وجود نداشت اين مسابقات و شركت در آنها هم ممكن نمی شد، حتی عليرغم محدوديت‌هائی كه از هر نظر- از جمله لباس ورزشی و يا رشته‌های مختلف ورزشی- تحميل می‌شود.  درواقع، زن ايرانی در اين عرصه از جمله محرومترين زنان جهان است .

مسابقات هرگاه پشت درهای بسته انجام می‌شود پوشش اسلامی مطرح نيست، جز مراسم افتتاحيه كه بصورت علنی است، حتی در مسابقات تخصصی، مثل شنا يا بازی‌های ديگر، در اينها لزومی برای استفاده از پوشش اسلامی نيست، بخاطر اينكه پشت درهای بسته انجام می‌شود. اما، در رشته‌هايی كه كم كم جدا می‌شوند تا وارد عرصه عمومی شوند  تا مدتی ناچار ند  لباسهای غيراستاندارد را بپوشند.  البته به نظر من با همين لباسهای غير استاندارد هم مسابقه بدهند باز بهتر از اينست كه اصلا مسابقه ندهند.

وقتی مسابقه‌ای باشد معلوم می‌شود كه زنهايی هم هستند كه بصورت جدی دارند فعاليت می‌كنند در اين عرصه. حداقل می‌توانيم بگوييم نوعی اعلام حضور، نوعی اعلام وجود است.