صدای زن در جمهوری اسلامی ممنوع است. از تلويزيون و راديو پخش نمی شود و كنسرت‌هائی هم كه با آن موافقت می‌شود خاص زنان است. اما اين محدوديت‌ها نيز مانند ديگر محدوديت‌های اجتماعی هرگز به معنای نابودی استعدادی نيست كه مشتركا هم در زنان هست و هم در مردان. صدای خوب و خواندن يكی از آن استعدادهاست. مثل هر هنر ديگری و حتی زيبائی.

در بخش موسيقی نيز با آنكه مردم را از پخش راديو تلويزيونی صدای زنان محروم كردند و هزار مشكل ديگر بر سر راه موسيق و بويژه در بخش زنان بوجود آوردند، صدا نيز از هر روزنه‌ای بيرون زد و اتفاقا دراين عرصه نيز، زنان خواننده‌ای كه به ميدان آمده اند بندرت اجراهای بازاری  دارند. صداهای پرقدرتی دراين سالها ضبط شده است. شايد به همت آنها كه پشت صحنه اند كشف شده اند و يا در خارج از كشور خود خويش را كشف كرده اند. سيمين غانم و خاطره پروانه از كاشفان داخلی اند كه كلاس هم می‌گذارند و آموزش هم می‌دهند. گاه می‌گويند زنهای فلان بيت انگشت شمار روحانيون نيز از اين تلاش حمايت می‌كنند. از جمله بيت‌هاشمی رفسنجانی و نقش فائزه‌هاشمی. چه راست باشد و چه شايعه، آنچه مسلم است كشف صداهای تازه ايست با اجراهای تازه و متفاوت با كارهای بازاری و تقليدی برخی خوانندگان مرد كه نوحه خوانند، پيش از آنكه خواننده باشند.

صدای شكيلا نيز از همين صداهاست. مثل صدای زويا ثابت، مثل صدای قديری و... بشنويد! آنها، هم در سبك خوانده و هم انتخاب اشعار، ستاره‌های دنباله دار قمراند.

شكيلا 12 ارديبهشت 1341 در تهران به دنيا آمد. پس از انقلاب برای ادامه تحصيل راهی امريكا شد و در رشته موسيقی كلاسيك درس خواند. در سال 1368 اولين آ لبوم خود را با همكاری بابك افشار پر كرد و تا كنون يازده آ لبوم منتشر كرده است.