سرگذشت ميدان آزادی تهران، از نام اوليه آن آغاز می‌شود: ميدان شهياد. قرار بود هر كس از شهرستان به تهران می‌رسد و يا از تهران خارج می‌شود، با ديدن اين بنا شاه را ياد كند. اما انقلاب كه شد مردم خود نام آن را گذاشتند آزادی. در همان تظاهرات تاسوعا و عاشورای سال 57 نام اين ميدان را مردم عوض كردند. نامی كه ترديد نيست حاكميت كنونی با آن موافق نيست و شايد روی شهردار رئيس جمهور شده تهران، مقداری استخوان در پای آن خاك كند و نامش را بگذارد ميدان شهدا! هر كس می‌تواند به زعم خود بر هر بنائی كه با پول ملت ساخته می‌شود نام بگذارد، اما مردم حرف خودشان را می‌زنند و بموقع هم می‌زنند. تهران درآغاز دهه 50 و ميدانی كه برای جشن‌های دوهزار و پانصد ساله شاهنشاهی بنايش كردند و تهران 1384. عكسی هم در ميانه اين سال‌ها. اين همه سرگذشت ميدان آزادی نيست. اين ميدان عظيم ترين و تاريخی ترين جمعيت را با شعار مرگ بر شاه مستبد و " استقلال- آزادی- جمهوری اسلامی" ديد. نه آن جمهوری كه كارش به انتصاب مستقيم و با فرامين و توطئه از پشت صحنه برای تبديل انتخابش به انتصاب كشيده است و تازه به اين هم قانع نيستند و ميخواهند حكومتش كنند. به زبانی ساده سلطنتش كنند. اين ميدان بسيار ديده و باز هم خواهد ديد.