شصت و پنج سال پيش، در آستانه سقوط پهلوی اول راديو تهران با هشتادهزارتومان بنام راديو نيروی هوائی راه افتاد.(1319 )

مثل امروز كه رهبر و سپاه پاسداران بر هر ارتباط زمينی و هوائی، ماهواره‌ای و اتمی، اينترنتی و تلويزيونی پنجه انداخته اند، رضاشاه نيز بعنوان فرمانده كل قوا، هر امری را به نوعی به ارتش و خويش وصل كرده بود. از راه آهن تا راديو و‌بی‌سيم. او دوام سلطنت خويش را درگرو اين سلطه می‌دانست و در سالهای پايانی سلطنت خويش، گرايش به سمت آلمان هيتلری اين سلطه را گسترش بيشتری داده بود.

ساختمان راديو از دو طبقه در‌بی‌سيم قصر (در جاده قديم شميران آن زمان) تشكيل شده بود كه طبقه اول شامل اتاق انتظار و دستگاه‌های فرستنده بود، و طبقه دوم از يك اتاق تشكيل می‌شد كه با ايجاد تغييراتی در آن، به صورت استوديو درآمده بود.

ازسال ۱۳۱۹ تا سال ۱۳۲۷ برنامه‌های راديو درهمان استوديوی اوليه اجرا و پخش می‌شد. ولی فاصله نه كيلومتری اين فرستنده از شهر و وجود تنها يك اتومبيل برای رفت و آمد اعضای اركستر و گويندگان، باعث شد كه درضلع غربی ميدان توپخانه درجوار اداره راهنمايی و رانندگی محلی در نظر گرفته شود. درميدان ارك دو استوديوی كوچك ساختند كه اخبار از آن محل پخش می‌شد....

از سال ۱۳۳۴ بود كه دستگاه‌هايی در شهرهای ديگر ايران نصب شد تا همه مردم برنامه‌های راديو را بشوند و از سال ۱۳۴۲ راديو تهران به راديو سراسری ايران تغيير نام داد.

از همان اوايل دهه ۱۳۴۰ راديو ۲۴ ساعته شد و برنامه‌های متنوعی از آن پخش می‌شد.

بعدها راديو گسترش يافت و به ميدان ارك (پانزده خرداد) در نزديكی بازار تهران تغيير مكان داد.