|
متاسفانه پرونده هسته‌ای ايران به شورای امنيت سازمان ملل
ارجاع شد و اين شورا با همه افت و خيزها اكنون در مورد كشور ما
تصميمی گرفته و مهلتی به ما داده است. اين تصميم نياز به پاسخی
صريح و روشن در سطح سياسی دارد و اين پاسخ را نمی‌توان در
خيابان‌ها و لابه‌لای شعارهای راهپيمايی 22 بهمن جست‌وجو كرد.
راهپيمايی اگر در جای خود كاركرد مثبتی داشته باشد، در جهت
حمايت از آن تصميم و مسوولان نظام می‌تواند باشد ولا غير.
ماندن در انتظار تا فضايی مناسب برای تصميم‌گيری بعد از
راهپيمايی 22 بهمن ايجاد شود، علاوه بر كشتن فرصت‌ها، حل مساله
را به زمان و فضايی ارجاع می‌دهد كه چه در سطح جامعه و چه در
سطح مسوولان ممكن است غلط‌انداز و منحرف‌كننده باشد و ما را از
توجه به واقعيت‌هايی كه در فضای خارج از ايران می‌گذرد باز
دارد... اين امر يك مساله اجتماعی يا سياسی داخلی نيست كه با
فضاسازی در داخل كشور حل شود. موضوع هسته‌ای، يك پرونده كاملا
سياسی و ديپلماتيك است كه تنها با درايت سياسی تمام نخبگان
كشور و با بهره‌گيری از تمام پتانسيلی كه در خرد جمعی آنها
نهفته است قابل حل است. اين پرونده را بايد بر سر ميز مذاكره
با آنها كه طرف ما هستند حل كرد نه در پشت تريبون‌هايی كه در
راهپيمايی‌ها برقرار می شود.
|
