سخنگوی دولت "غلامحسين الهام" که تمرين سخنگوئی را از شورای نگهبان کرده بود، اولين مصاحبه مطبوعاتی خود پس از انتخابات 24 آذر را برگزار کرد. انتخاباتی که بزرگترين بازنده آن دولت و شخص احمدی نژاد بود. مصاحبه سخنگوی دولت بر خلاف دفعات قبل نه طولانی بود و نه از مزه پرانی های الهام در آن خبری بود. چند سئوال بی رمق و چند پاسخ بی رمق تر از سئوالات در اين مصاحبه رد و بدل شد که شايد چند خطی که در ادامه می آوريد حاصل جمع آن باشد. بقيه اش تعارف و شعار و تبليغات دولتی و يا کلی گوئی و از پاسخ گريختن بود.

الهام در بار بازداشت فرماندهان، مقامات امنيتی و ديپلماتيک جمهوری اسلامی در عراق که توسط خبرنگاران سئوال شده بود، حتی همان خبر رسمی صدا و سيما را هم  تکرار نکرد و اين درحالی است که در همين شماره پيک نت از قول خبرگزاری ها می خوانيد ماجرا فراتر از سخنان الهام است. سخنگوی دولت دراين باره گفت:

"ما با دولت عراق رابطه‌ی خوب و گسترده‌ای داريم و در تمام زمينه‌ها با يكديگر همكاری و تعامل می‌كنيم. البته وقتی يك دولت در فشار و تهديد يك اشغال‌گر است، رخ دادن اين گونه اتفاقات غيرمنتظره نيست. ما سعی می‌كنيم با رايزنی اين مساله را برطرف كنيم. "

جنگ شيعه و سني

يکی از خبرگزاری های نزديک به کيهان و يا صدا و سيما نظر سخنگوی دولت را در باره "بيانيه‌ی تعدادی از وهابيون عربستان مبنی بر مباح‌بودن خون شيعيان" پرسيد.

سخنگوی دولت گفت: علت سكوت وزارت امور خارجه در مورد اين بيانيه و انتقادات آيت‌الله مكارم شيرازی از سكوت اين وزارتخانه برای آن بود که جنگ شيعه و سنی يك فتنه است و نبايد به آن دامن زد."

اين که نبايد به جنگ شيعه و سنی دامن زد سخن دقيقی است، اما معلوم نيست اين سخن دقيق چرا قبلا به آيت الله مکارم شيرازی گوشزد نمی شود؟ ضمن آنکه هنوز معلوم نيست متن آن فتوا چيست و سئوال کننده از کجا می داند عده ای وهابی اين فتوا را داده اند و اگر قرار است به جنگ شيعه و سنی دامن زده نشود، بهتر نبود به همان خبرنگار خيلی خودی گفته می شد "عده ای وهابی» يعنی چی؟ و چرا سئوال را به گونه ای طرح می کنيد که خودش دامن زدن به جنگ شيعه و سنی است؟

از سخنگوی دولت درباره قطعنامه تحريم ايران که در شورای امنيت تصويب شد نيز پرسيده شد. پاسخ سخنگو بسيار خواندنی و آگاه کننده مردم است. بخوانيد:

خبرنگار: چرا دراين قطعنامه دو ماه به ايران فرصت داده شده است؟

سخنگوی دولت: بالاخره صادركنندگان اين قطعنامه برای نجات خود از مسير اشتباهی كه در پيش گرفته‌اند، پيش‌بينی‌های لازم را انجام داده و يك راه خروج تعبيه كرده‌اند!