علی اشرف درويشيان نيز شصت و پنج  ساله شد. نويسنده ای كه خود می گويد داستان‌‏های من از زندگی خودم مايه می گيرند.  نمی توانم از زندگی اشراف سخن بگويم، نه گفته ام و نه می‌‏گويم.

 درويشيان سوم شهريور(يك روز پيش از خاموشی اخوان ثالث) ودر سال 1320 در خانواده ای كارگر در كرمانشاه متولد شد. پدرش كارگری بود كه بعدها آهنگر شد و مادرش نيز گيوه باف. "علی اشرف" اولين فرزند خانواده بود و از 5 سالگی همراه پدرش به آهنگری می رفت. خودش می گويد:  كار من ديدن آتش بود، چون پايم به ركاب نمی رسيد مجبور بودم كه چند آجر زير پايم بگذارم.

دوران مدرسه و دبيرستان را در كرمانشاه گذراند و از 12 سالگی با جنبش های سياسی روز كشور آشنا شد. زبان افراشته در نشريه چلنگر، وصف حال او بود، همچنان كه آثار "ماكسيم گوركی” شرح زندگی خود او:

در آن روزها معلم ها با شور و حرارت خاصی ما را به خواندن و نوشتن و شركت در حركت های سياسی دعوت می كردند. هنوز كودتا نشده بود. معلم انشاء با دادن سوژه های اجتماعی ما را به نوشتن ترغيب می كردند.

جوان بودم كه آهنگر شدم و بعد هم مكانيك و بنا، تا آنكه وارد دانشسرای مقدماتی شدم. دو سال بعد معلم روستاهای اطراف كرمانشاه شدم.

پس از 7 سال در رشته زبان ادبيات فارسی دانشگاه تهران قبول شدم و نشستم سر كلاس "سيمين دانشور" و "جلال آل احمد". نوشتن برايم جدی شد. سال 48 اولين مقاله ام درباره "صمد بهرنگی " منتشر شد. پس از آن، اولين مجموعه داستانی ام "از اين ولايت" كه به سال 52 بر ميگردد. مجموعه داستان "آب شوران" را با نام مستعار "لطيف تلخستانی” بدنبال آن آمد.

پس از انقلاب 57 ، بسياری از آثارم اجازه انتشار پيدا نكرد و برخی نيز خمير شدند. درهمين سالها رمان" سال های ابری” را نوشتم كه سال 70 منتشرشد و تاكنون بيش از 5 بار تجديد چاپ شده است.