متاسفم برای چنين روزگار عبوسی! وقتی كه نتيجه شعار مهرورزی دولتی ، برخورد با دانشجويان و زنان از آب درمی‌‏آيد و وقتی دستاورد قول مردانه آوردن پول نفت بر سر سفره فقيران، چيزی جز توزيع فقر نباشد، طبيعی است كه در چنين شرايطی , فرهنگ و كتاب و هنر هم چنين سرنوشتی پيدا كنند كه كرده اند.

وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی احتمالا بر اين باور است كه شعر، كلام و نوشته‌‏های ما موجبات فقر و نكبت را پيش آورده است. احتمالا معتادان ميليونی بعد از مطالعه دقيق آثار ما از صراط مستقيم منحرف شده اند . لابد فساد، فحشاء، فقر، بی‌‏كاری و اختلاف فاحش طبقاتی، ركود،‌‏ تورم، گرانی كمر شكن، سقوط بی سوال محرومان در اعماق گرسنگی و بی پناهی و همه و همه زير سر كلمات ما است!

ميليون‌‏ها ايرانی زير خط فقر آمار همين دولت است، اين تشويش اذهان عمومی و تبليغ عليه اين و آن است؟ پرسش من اين است كه آثار ما در 3 هزار صفحه چگونه می‌‏توانند اين همه ويرانی ببار آورد‌‏؟

در 27 سال اخير، هيچ دوره‌‏ای اين همه كينه ورزانه نبوده است . دايره مميزی كتاب در وزارت ارشاد، آن را به انبار كتاب تبديل كرده است، ناشرانی را می‌‏شناسم كه همه اندوخته خود را روی كار كتاب گذاشته و همه دستاورد او در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به گروگان زمان درآمده است؛ چرا؟

ما می‌‏نويسيم كه نكبت، فقر، فحشاء، رنج و گرسنگی نباشد . ما به نفع آزادی و عدالت می نويسيم تا روياهای ما از جنس صلح و سعادت باشد ، ما از دشمنی و نفرت افكنی نمی نويسيم.

اگر عدالت اين است كه هر منتقد و مخالف و اهل قلم مستقل و شرافتمندی را به زاويه‌‏ای منزوی ‌‏اش كنند، عدالت به نحو احسن رعايت شده است. وای به دولتی كه نتواند سخن منتقد و مخالف خود را بشنود. حاضر نيستم برای چانه زدن و پی‌‏گيری سرنوشت آثار توقيف شده خود به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نزديك شوم ! پشيمانی بزرگی در پيش است.