هزاران
حروفِ ع، ش، ق،
 در دهانم  می رقصند
 هزاران
 زبان ِ  دلتنگ
  زير سقف  ِ آشوبِ زمين
می  چرخند 
 هزاران
 آفتابِ ذهنم
 در باغ های” قرَه داش "
 جا مانده ا ست
و
هنوز آوازه هاي
 عاشقانه ام را
  با  ِملودی  "عا شيقلار"
 در دشتِ آذران
 زمزمه می كنم
آه...
مادر بزرگم كه
 اُ لدوز نام داشت
زير ِ باران ِ نيلوفر ها
قصه ی  " حيدرر بابا" را
 در گوشهايم  خواند
و
از تجربه ي
 مسافران ِ هستی
 گفت،
كه چلچله های كلامشان
هزاران  مهر ِآزاد است...
پس بگذار،
بگذار زبانِ من نيز
هزاران شلاله ی
 عشق را
 در هزاران آرزوي
 نهفته  بسرايد...
(سايت ادبيات و فرهنگ)