باد گفت:

         زير نور چرک ماه

          رقصی کردم

                      چرخی زدم

                                    وگذشتم

ضياء گفت:

            خانه ام را هم بردی بی پير

باد گفت:

         آن تخته پاره ها

                           بغلی چوب خشک

                                                 و گالی ها ؟!

ضياء گفت:

             قلبم در آن گرم می شد

                                          و در سايه اش

              خستگی خالی می کردم

باد گفت:

         من چرخان عبور می کردم

         بنگال ِ بی بُن ِ تو تاب نياورد

         دنبال من دويد

ضياء گفت:

            دخترکم در آغوش تنگ مادرش

                                                  خفته بود

          و مادرش

                     در وحشت خود لال گشته بود

باد گفت:

        تيرکها وا رفتند

        و حلبی ها و چليک ها و گالی ها و تخته پاره ها

        زير نگاه خاموش ماه

                                 به چون جن زدگان

       با من به تابی شگرف

                                رقصيدند

ضياء گفت:

            ماه آنشب نتابيده بود

            وتو با ابرها و رعدها آمدی

باد گفت:

        تو نيمه تاريک ماه را می ديدی

        جاده ام را

                   نور چرکين نيمه ی ديگر

                                                هموار کرده بود

ضياء گفت:

            دست راست پدرم

            از آوار بيرون مانده بود

           و نبضش به چون دل گنجشکی در هراس

           به تندی می زد

باد گفت:

        و من که شولايی ازغبارجهان به تن داشتم

        ميان فرياد ِ زنده است، زنده است های مادرت

        به دور خود می چرخيدم

ضياء گفت:

            آه اگر تنها نبودم

             خنجر برويت می کشيدم

باد گفت:

         تنها يان بی شمارند

          من اما

                 بادم

                    باد...

        و رقصان گذشت

        تا به کپرنشينی ديگر برسد