رابطه عاشقانه ميان فقير و غنی، چند صحنه زد و خورد، مقداری رقص و آواز، يک ديدار غير منتظره و يک ازدواج به خوشی و خرمی در پايان فيلم. اين اصول، همواره در اشکال گوناگون، در دهه های مختلف سينمای فارسی، بکار بسته شده اند.

دوبله- با اوج گرفتن تيپ سازی و افزايش مزه پرانی در دوبله، رضائی در فيلم "فرار از زندان"، در کلمات به جای "ر"، "د" تلفظ می کند. تهامی در فيلم های لاندا بوزانکا، لهجه روستايی دارد. اسماعيلی در فيلم هايی که بيک ايمانوردی و يا پيتر فالک حضور دارند، يک خط در ميان "هان" به کار می برد. فتح الله منوچهری و افضلی به چيچو و فرانکو شخصيت جديدی می دهند. زرندی به جای نورمن و قنبری به جای جری لوئيس لطيفه های روز ايرانی را تعريف می کنند. کار در اين حد باقی نمی ماند. در بعضی اوقات حتی داستان فيلم عوض می شود و، هنرپيشگان خارجی به زبان "زرگری" صحبت می کنند! ... ادامه

دهه 40 فصل شکفتن فيلمنامه هائی است که شايد بتوان رضاموتوری را مادر آنها معرفی کرد. عشق در اين دسته از فيلم ها، که بتدريج کاراته جای چاقو و دشنه را در آنها گرفت، جلوه ای متفاوت با عشق لاتی در فيلمفارسی ها داشت. اين موج، با وزيدن فضائی تازه که انقلاب با خود آورده بود، در سال 57 به سمت فيلم ها مذهبی اما با مضمون خشونت و قهرمانی تغيير مسير داد و "شمر" ساخته شد. فيلمی که در سال 58 و پس از رفتن شاه امکان اکران يافت!

تمثال حضرت علی را در زمان شاه کمی تا قسمتی دستکاری کرده بودند. کاری که نيازی به آن نبود. حضرت علی هم مردی بود از ميان اعراب و به شکل و شمايل اعراب. سجايای او اخلاقی بوده اما سعی می کردند آن را شمايلی کنند. البته اين تمثال هم درهمه جا يکسان نبود، گرچه تفاوت زياد و محسوسی هم نداشتند. مثلا دراويش تمثالی مطابق حال و احوال خود را از علی داشتند. طلا فروش ها برای کنده کاری روی انگشتر و گردن بند شمايلی به سليقه خود داشتند و حتی شعبان جعفري( بی مخ) هم در زورخانه اش تمثالی داشت که کمی با بقيه تمثال ها فرق می کرد و شبيه اهل چرخ و کباده و زورخانه بود!
در جمهوری اسلامی تمثال حضرت علی تغييرات ديگری کرد. برایش عمامه ای شبيه عمامه علمای شیعه درست کردند، ابروهايش را تاتو کردند و اخيرا اين تمثال خيلی شبيه عکسهای تام کروز شده است.
قديمی ترين تصويری که از حضرت علی در موزه لُور نگهداری می شود هيچ شباهتی به حضرت علی زمان شاه و زمان جمهوری اسلامی ندارد. همان است که دراينجا می بينيد!
اما، تمثال امام حسين. بندرت عکسی از امام حسين ديده می شود، مگر روی پرده های تعزيه و يا بصورت کنده کاری روی برخی علامت های چند تيغه نقره در برخی تکايای قديمی و البته اين تمثال هم با دستکاری و زيبا سازی! درحاليکه امام حسين هم به جسارت و شهامتش مشهور است و نه قد و قامت و زيبائی. يگانه تصوير قديمی که از وی وجود دارد و تکثير هم نمی شود همين عکسی است که می بينيد. اين تصوير در بقعه چهارپادشاه لاهيجان بر ديوار است و تکان دادنی هم نيست. اين بقعه 981 سال پيش بنا شده و تصوير امام حسين نيز مربوط به اين سال است. يعنی قديمی ترين تصويری که از وی وجود دارد و قطعا بموجب روايات کشيده شده است.

کيهان تهران و صد البته حسين شريعتمداری از انتخابات اخير ترکيه بوی کباب به مشامشان رسيده، درحاليکه در ترکيه اسب نعل شده است! آن اسلام که اکثريت پارلمانی را در يک انتخابات آزاد در ترکيه برده حکايت ديگر و خطر تازه ايست! اين يکی از پوسترها و نمايش های تبليغات انتخاباتی برای حزب پيروز در انتخابات ترکيه است!

آفتابه، امسال و تا اينجا نه فقط صنعت قديمی و ملی ايران، بلکه سمبل سال است. علاوه بر همه استفاده های ديگری که از قديم تا حالا از آن می کرده و می کنند، امسال يکبار نيروی انتظامی از آن برای نمايش قدرت استفاده کرد و لوله اش را کرد در دهان اوباش محلات. سهميه بندی بنزين هم که شروع شد، اولين وسيله ای که مردم برای پرکردن به پمپ بنزين ها بردند آفتابه بود.