موسوی رهبر انقلابی چنین جنبشی است
آغوش سبز را باز کنیم
برای گرسنگان و تهی دستان
روزنت "ندای سبز"

پس از هفت ماه وقت آن رسیده است که بپرسیم کدام یک از شعارهای اصلی پس از انتخابات، محتوای مشخصا طبقاتی داشته‌اند؟ غیر از این است که واردات کالای ارزان چینی کارگران‌مان را به بیکاری کشانده است، پس چه طور آن‌ها را در شعار علیه چین سهیم نمی‌دانیم؟ گاه "مدنی" بودن اعتراضات را به طبقه متوسطی بودن آن تعبیر می‌کنند، اما این چه توهینی است که کارگران و زحمتکشان کشورمان را غیرمدنی تلقی می‌کنیم؟ واقعیت این است که بخش چشم‌گیری از زحمتکشان از پیش از انتخابات دوشادوش دیگر گروه‌های جامعه برای تغییر وضعیت تلاش کرده‌اند و در تمام این ماه‌ها همراه جنبش بوده‌اند. این مساله که بسیاری از خانواده‌هایی که عزیزانشان به شهادت رسیده یا بازداشت شده‌اند گرفتار تنگنای مالی هستند خود گویای ماهیت طبقاتی گونا‌گون جنبش است. مساله این است که از طرفی این اقشار به رسانه‌ها دسترسی کمتری دارند تا بتوانند حرف خود را بزنند و از طرف دیگر اصلاح طلبانی که به رسانه دسترسی دارند هم چنان به مانند هشت سال اصلاحات از توجه به واقعیت فقر و تبعیض غافلند. هم چنین باید توجه کنیم که سیاست‌های اقتصادی فعلی احمدی‌نژاد علاوه بر فشار غیرقابل تحملی که به اقشار فرودست وارد می‌کند، همان طبقه متوسط را هم به فقری روزافزون خواهد کشاند. اتفاقی تلخ که گروه‌های بزرگی از جامعه را در رنجی مشترک سهیم خواهد کرد.

اگر چه تا امروز زندگی روزمره از مبارزه جدا بوده است، اما با جدی‌تر شدن جنبش و رسیدن به لحظات سرنوشت‌سازِ پیش‌ رو، این تفکیک از میان خواهد رفت. اگر هم اکنون ابتکار عمل در دست جنبش سبز است که با زندگی کردن و مبارزه پیش می رود، و با تغییر رفتارهای روزمره‌ (چون تغییرعادات مصرفی، سرپیچی از خواسته‌های دولت کودتا، كم‌کاری و اعتصاب و...) علاوه بر مقاومت و حفظ جایگاه فعلی، طرف مقابل را به عقب می راند، در ماه‌های پیشِ رو برای حفظ زندگی روزمره ناچار به مبارزه روزمره‌ایم. گرانی و فقری که در ماه‌های آینده به طور فزاینده سراغ قشرهای مختلفی از جامعه می‌آید عرصه را بر فرودستان جامعه زودتر تنگ خواهد کرد. جنبش سبز از هم اکنون باید در اندیشه پشتیبانی و پیوند با اعتراضات آنانی باشد که از پی اجرای طرح تحول اقتصادی احمدی‌نژاد، برای طلب یکی از ساده‌ترین حقوق خود، یعنی نان، به خیابان خواهند آمد. موسوی برخلاف اکثر اصلاح طلبانی که مشارکتشان در انقلاب بهمن 57 را تنها به جزئی سپری شده از سابقه تاریخی خود بدل کرده و به نحوی تناقض آمیز در پی مبرا کردن خویش از بعضی پیامدهای آن هستند، انقلاب 57 را به متن مبارزه امروزش پیوند زده است. در نقد وضعیت حاکم بر کشور، برخلاف بسیاری که آن را حاصل انقلاب دانسته و از این مسیر انقلاب را زیر سوال می‌برند، میرحسین موسوی بر آرمان‌های انقلاب پای فشاری کرده و انحراف از انقلاب را مسبب کاستی‌های کشور تلقی می‌کند. پس از چهار سال و چند ماه زمامداری احمدی نژاد به راحتی می‌توان از کنار شعارهای به ظاهر عدالت‌خواهانه او گذشت و آن چه که اساس سیاست اقتصادی او بوده است را به نقد کشید: خصوصی‌سازی، آزادسازی تجاری، تعدیل ساختاری و... که سیاست‌هایی بر جای مانده از دوران هاشمی رفسنجانی هستند و توسط همان کارگزاران (مانند جمشید پژویان) به اجرا در آمده و اقتصاد ملی را به این وضع اسفبار کشانده‌اند. اما سیاست اقتصادی میرحسین موسوی و مشاورانش (اساتید اقتصادی که اینک به جرم تبیین همان سیاست‌ها در زندانند) به جای چوب حراج زدن به صنایع ملی به تقویت آن تکیه می‌کند. بیان علت رجحان این جهت‌گیری اقتصادی به سیاست‌های دست راستی احمدی نژاد و اصلاح طلبان و هاشمی رفسنجانی فرصت دیگری می‌طلبد اما نتیجه بلافصل این سیاست آن است که تقسیم‌بندی کاذب طبقاتی در جنبش سبز را از میان می‌برد.

نظریه پردازان امریکا پیش بینی می کنند
جبهه مقابله اتمی با ایران
آلمان، فرانسه، امریکا، اسرائیل
روزنامه یونگه ولت آلمان- ترجمه رضا نافعی (وبلاگ آینده ما)

پس از 31 سال
باند احمدی نژاد- مصباح در جلد رهبری مجاهدین خلق؟

دیپلماسی نظامی در منطقه
جانشین فرمانده نیروی دریائی سفیر ج. اسلامی در عراق شد

با شنیدن سخنان زندانیان به مرخصی آمده
خاتمی صندوقچه اسرار زندانیان کودتای 22 خرداد شد

فلاحیان- مصباح یزدی- محسنی اژه ای- بادامچیان- خوشوقت
شورای 5 نفره فرمان قتل سیداحمد خمینی

در این روزها که ترور خواهر زاده موسوی و علیمحمدی استاد فیزیک دانشگاه مطرح است و این بار نه سیاسیون و روشنفکران، بلکه توده مردم ایران انگشت اتهام را به سوی کانون قدرت دراز کرده و آنجا را مرکز صدور فرامین ترور و قتل و انفجار می دانند، یکبار دیگر می توان نگاهی انداخت به مستنداتی که درباره قتل سید احمد خمینی – یادگار امام- وجود دارد و در "ویکی پدیا" روی شبکه اینترنت قابل دسترسی است. آنها که فرمان قتل او را دادند، تا وقتی آیت الله خمینی زنده بود، هر زمان که شانس آورده و احمدخمینی برایشان از امام وقت می گرفت، هنگام ورود به بیت آیت الله خمینی، دست احمد خمینی را می بوسیدند. اما همین دست بوسان قدرت، آن زمان که دست کس دیگری را می بوسیدند – علی خامنه ای- فتوای قتل احمدخمینی را صادر کردند. آیا، بی مشورت با علی خامنه ای و کسب اجازه از او چنین کردند؟ باور کردنی نیست.

بنابراین، آنها که به احمد خمینی رحم نکردند، به خواهر زاده موسوی و یا فلان استاد دانشگاه و یا حتی موسوی و کروبی رحم خواهند کرد؟ تمام رویدادهای گذشته می گوید خیر. بنابراین آنچه که دست آنها را از پشت بسته، قدرت مردمی است که در خیابان ها هستند. تمام توحشی که نیروهای سرکوبگر،- بموجب فرامین صادر شده از بالا - از خود نشان میدهند، برای گریز از سقوط و پس دادن حساب های گذشته است. حتی پس دادن حساب کهریزک و قتل های خیابانی 7 ماه گذشته! کافی است از حضور خیابانی مردم کاسته شود تا آستین ها را برای قتل های تازه آغاز کنند.