اگر از جثه کوچک دبير شورای نگهبان قانون اساسی، بزرگترین تندیس تزویر و ریا هم ساخته شود، هنوز کوچک است. با خواندن این جمله احمد جنتی در نماز جمعه دیروز تهران جز این می توان گفت؟

«ما دچار گناه هستيم و يكي از گناهان كه از زبان خارج مي‌شود؛ غيبت و تهمت و دروغ است که از گناهان كبيره است. بايد حواس خود را جمع كنيم، زخم زبان به كسي نزنيم و توهين نكنيم، هتك حيثيت از اشخاص نكنيم، آبروی مسلمانان محترم است. تا جايی كه می ‌توانيم بايد آبروی اشخاص را حفظ كنيم.  شنيدن تهمت و غيبت يا شنيدن حرف‌هايی كه موجب نشر شايعه و اختلاف می ‌شود و اذهان را مشوه می‌كند، جايز نيست. »

یک ملت، انگشت حیرت به دهان مانده که با این پدیده، یعنی احمد جنتی چه کند؟ حتی اگر ورق برگردد و از سکوی نماز جمعه اش به زیر بکشند و شورای نگهبان را از چنگش در آورند، با او چه باید کرد؟ گیریم که محاکمه شود و اسناد و شواهد انواع ترورها، فتواهای قتل، ماجراهای فاش نشده جنگ "بوزنین"، تقلب های انتخاباتی، کودتای 22 خرداد، فاجعه روی کار آوردن احمدی نژاد و نقشی که در فجایع زندان ها و بازداشتگاه ها و اعدام ها داشته و... روی شود، واقعا ملت ایران با او چه باید بکند؟ حکم او نباید اعدام و زندان باشد، سن و سالش هم به اعدام و زندان قد نمی دهد. به همین دلیل باید از او مجسمه ای ساخت و بعنوان سمبل این دوران در میدان هائی نصب کرد با اسامی جدید: میدان ریا، میدان دروغ، میدان تزویر، میدان جنایت، میدان صد رنگی و...