روزنامه نگاری در روزگار

حاکمیت شبکه های اجتماعی

پرنویسی و کش دادن خبر یا موضوعی که می تواند در 10 خط خلاصه شود اما گاه تا 100 خط آن را کش میدهند، نوعی عقب ماندگی در حرفه روزنامه نگاری است. امروز روزنامه نگاری حرفه ای با این شعار شروع می شود « حرفت را بزن، جانم را نگیر». دیگر کسی حوصله پاورقی خواندن را ندارد و دوره گزارش های پرحجم و پرورش و آرایش خبرها با حاشیه هائی که جان را به لب می رساند گذشته است. خبرگزاری ها و روزنامه ها ومجلات ایران از این انقلاب در کار روزنامه نگاری فرسنگ ها عقب اند. شاید بدلیل آن فرهنگ منبری که جمهوری اسلامی بر کشور حاکم کرده است. اما این عقب ماندگی خاص داخل کشور نیست. در خارج از کشور نیز کم و بیش وضع همین است. بقول روزنامه نگارهای قدیمی، "وجبی می نویسند" و مقالات "موزائیکی" منتشر می کنند. یعنی صفحه پر می کنند. بنام شربت، دو قاشق شکر را در یک سطل آب حل می کنند. وای از آن لحظه ای که سر و کله چنین مطالبی روی صفحه اینترنت ظاهر شود. وامصیبتا!

«نزدیک به دو ماه است که مجلات سیاسی خارجی که بدست من می رسد دچار تحول و تغییری تازه شده اند. نول اوبزرواتور، تایم، اکسپرس، نیویورک تایمز، نیوزویک همه و همه صورت عرضه مطالب خود را عوض کرده اند. کسانی که چون این بنده سالها در کارمجله نویسی بوده اند باید که به شیوه تازه توجه کنند. شیوه تازه این مجلات هرچه کوتاه تر نوشتن و بصورت وبسایت در آمدن است. حتی گزارشهای طولانی وقایع مهم-  فرضا قتل بن لادن-  درمجله ای مانند نوول اوبزرواتور 11 ماه مه که 25 صفحه خود را به آن اختصاص داده است بصورت مقالات کوتاه تارنمائی است و مصاحبه ها، رپرتاژها؛ اظهار نظرها در حداکثر ممکن فشرده شده است. در دو مجله امریکانی تایم و نیوزویک حتی این شکل تارنمائی چنان است که پنداری صفحه کامپیوتر را باز کرده ای و مشغول تماشای آن هستی. از نظر حرفه ای که ما عمری در آن بسر برده ایم این کوتاه نویسی براستی فصلی تازه است که باید به آن توجه داشت.

به همین جهت سعی می کنم برخی یادداشت های گذشته خود را و همچنین برخی نوشته آینده ام را برابر شیوه انقلاب مجله ای روی این صفحه ارائه کنم.»

پیک نت 14 مهر