هر حادثه و رويدادی درجمهوری اسلامی، كه به نوعی با حكومت و حاكميت درارتباط باشد، اختلاف و رقابت، آلودگی به محاسبات بازاری و دو دستگی انتصابی و انتخابی را در متن چند پارچگی هائی امنيتی و رقابتی به نمايش می گذارد. به همان اندازه كه در هر حادثه ای كه پای مردم و منابع عمومی، شادی عمومی، عزای عمومی، راي‌گيری عمومی و... درميان باشد وحدت ملی به نمايش در می آيد. اين رمز پايداری ايران و عبور ملی از حاكميتی است كه بخواهد در برابر ملت يكپارچه ايران بايستد. در هر لباس و مقام و مرامي!

آشفتگی حكومتی برای ياری رسانی به زلزله زدگان بم و يكپارچگی مردم در برپائی كميته های امداد محلی آخرين نمونه اين وحدت ملی و آن چند پارچگی حكومتی است. در متن اين وحدت و آن چند پارچگی، بی اعتمادی به حاكميت نيز در هر كميته مردمی و هر محله ای بحث روز است. مردم نسبت به رسيدن كمك هايشان به زلزله زدگان ترديدهای جدی دارند. همان اندازه كه نسبت به بلائی كه بر سر كمك های نقدی عظيم كشورهای اروپائی خواهد آمد كنجكاوند. بی اعتمادی چنان است كه حتی تشكر وزير خارجه جمهوری اسلامی از هيات های امدادی و درخواست از آنها برای بازگشت به كشورشان و يا تقاضای وی از كشورهای جهان برای كمك نقدی و نه پوشاك و خوراك را مردم دفع مزاحم برای بالا كشيدن پول ها ارزيابی كرده و انواع شايعات بر سر زبان هاست. از جمله فرستادن اين پول ها به لبنان و نجف!

اين بی اعتمادی و شايعاتی كه از درون آن بيرون می آيد ممكن نشده است، مگر بدليل فاصله حاكميت با مردم، چند پارچگی حاكميت انتصابی وانتخابی و يكپارچگی ملی مردم ايران. دو دهه سفسطه و دروغگوئی به مردم در نماز جمعه ها، از پشت تريبون های رسمی و غير رسمی، از سيمای جمهوری اسلامی و از زبان صدر تا ذيل حكومتی چه حاصلی جز اين می توانست داشته باشد. حتی تكرار زلزله بم نيز آنقدر برای برباد رفتن استقلال و تماميت ارضی كشور خطر ناك نيست كه اين بی اعتمادی و فاصله مردم و حكومت خطرناك است.