آقای عباس سليمی نمين، سردبير و مديرمسئول سابق كيهان هوائی و مسئول كنونی دفتر مطالعات و تدوين تاريخ ايران نامه ای توضيحی برای پيك نت ارسال داشته است. اين نامه را كه در پاسخ به گزارش پيك نت از جلسه مناظره ايشان و محسن آرمين نگاشته و ارسال شده را در زير می خوانيد.

ايشان در نامه خود مدعی شده اند كه پيك نت از تهيه نامه نمايندگان مجلس به رهبر، قبل از رسيدن آن بدست رهبر مطلع بوده و خبر آن را منتشر كرده است. اين البته ادعای نادرستی است زيرا اساسا خبر تهيه چنين نامه ای از مدتی قبل از تهيه و ارسال آن برای رهبر درجامعه مطرح بود و اگر در پيك نت نيز خبری در اين زمينه منتشر شده(بويژه با توجه به تعداد امضاهای احتمالي) نتيجه گيری از همين اخبار پراكنده بوده است؛ والا ما نيز از متن اين نامه همزمان و يا حتی پس از انتشار آن در نشريات و سايت های سياسی داخل كشور مطلع شديم.  حيف است كسی كه می خواهد اهل مطالعه و تدوين تاريخ ايران باشد، چنين بی پروا و تحقيق نكرده سخن بگويد و يا بنويسد. ضمنا، ايشان كه خود برای دورانی كار ژورناليستی كرده ( البته كيهان هوائی را بدشواری بتوان يك ژورنال به حساب آورد)، بايد بداند كه كسی برای كسب خبر منتظر نمی ماند كه از جائی دستور انتشار صادر شود و يا نشود. به همين دليل هم بايد متعجب بود كه ايشان پس از رفتن از سر كيهان هوائی نيز همچنان حال و هوای اطلاعاتی را در سر خود حفظ كرده است. ماجرائی به عظمت بركناری نيكسون از رياست جمهوری و كارگزاری ضبط صوت زير ميز رياست جمهوری امريكا را هم نتوانستند كار امنيتی به حساب آورند و آن را واقعه ای در عالم روزنامه نگاری ثبت كردند، چه رسد به نامه تعدادی نماينده زيرمنگنه مجلس در پارلمانی كه بايد همه چيزش علنی و در معرض ديد افكار عمومی باشد برای كسی كه 80 درصد اختيارات حكومتی را بنام "رهبر مطلقه" دراختيار گرفته است!

ما بجای آقای سليمی نمين بوديم، بجای پيگيری امنيتی انتشار خبر و يا متن نامه به رهبر و يا اينكه امضاء كنندگان آن چند نفر بودند و يا كی اول پيشنهاد كرد و كی آن را نوشت و از اين نوع رديابی های امنيتی، به محتوای آن نامه مراجعه كنند و آنچه را واقعيت می يابند، بعنوان دردهای امروز جامعه ايران بدان بپردازند و از ضرورت پرداختن به آن دفاع كنند. لازم نيست راه دور برويد! همين فاجعه زلزله و سفر نمايشی رهبر به بم را با سفر نمايشی شاه به طبس مقايسه ای تاريخی و مطالعاتی و مطبوعاتی بفرمائيد، اين بخور بخور و امنيتی بازی در بم امروز را با حضور گارد شاهنشاهی و ساواك در طبس و دزدی های شيروخورشيد مقايسه كنيد. حديث مفصل را از همين مجمل بگيريد و برويد به جلو تا برسيد به ريشه ها. اين مجلس هم می رود و اين نمايندگان هم يا می مانند و يا می روند بدنبال سرنوشتی ديگر، اما آنچه می ماند فاجعه ايست بنام فحشاء، دزدی، غارت، بی بندوباری، دروغگوئی، سقوط اعتبار روحانيت، نابودی توليد دركشور، اعتياد 4-5 ميليونی، فحشای 600 هزار نفری زنان، بيم و هراسی كه از هر تظاهرات خودجوش مردم وجود دارد، محاصره ايران از سوی امريكا و... مسئله اينجاست، نه تدوين نامه و يا انتشار قبل از رسيدن آن بدست رهبر در اين و يا آن سايت خبری و سياسي!

به ما نه، به خودتان پاسخ بدهيد؛ همين چند خط مقدمه نامه ارسالی شما را در كدام نشريه و يا سايت خبری داخل كشور می توانيد منتشر كنيد كه ما كرده ايم؟ ما بيشتر متعهد به انتشار توضيح و تصحيح دريافتی عمل می كنيم، يا نشرياتی كه شما آن ها را صاحب اعتبار می دانيد؟

مسئول محترم سايت پيك نت  

با سلام، از آنجا كه معتقدم در اين بازار مكاره به هر حال بايد سخن گفت تا شايد غبار جوسازيها فرو نشيند و امكان تعاطی افكار برای روشن شدن حقايق فراهم آيد، چند سطری را در پاسخ به خبر تنظيمی همكارانتان از ميزگردی كه در آن مشاركت داشتم ارسال مي‌دارم. اميدوارم دستكم به همان شيوه مألوف و مورد نظرتان امكان انعكاس در آن سايت را بيابيد.

قبل از هر چيز، نمي‌توانم تأسف خود را از اينكه ملت و دولت ايران از يك اپوزيسيون منطقی برخوردار نيستند، ابراز. با كمال تأسف بايد اذعان داشت طی ساليان گذشته همواره ايران از اين نعمت محروم بوده است.

پيك نت خبر خود را با اين تيتر آغاز كرده است: «نامه محرمانه به رهبر در جيب سليمی نمين».

آيا تصور مي‌كنند مخاطبين آنها فراموش كرده‌اند كه پيك نت جزو اولين رسانه‌هايی بود كه نامه محرمانه به رهبر را با 127 امضای نمايندگان مجلس شورای اسلامی منعكس كرد؟

 اگر قرار باشد اطلاع اينجانب بعد از انعكاس آن نامه در سايتهای مختلف مخالفين «بزرگترين سئول» تلقی شود، آيا مراجعين به سايت شما نخواهند پرسيد اطلاع پيك نت، بي‌بي‌سی، راديو اسرائيل و… از اين نامه «محرمانه»، قبل از اينكه به دفتر رهبری برسد را چگونه بايد ارزيابی كرد؟

همانگونه كه در اين ميزگرد آقای آرمين يادآور شدند، اين نامه با 135 امضا برای رهبری انقلاب ارسال شده است. براستی آيا اينكه برخی شتاب داشته‌اند قبل از تكميل روند جمع‌آوری امضا، آن را با 127 امضا در اختيار برخی «منابع» قرار دهند، جای سئوال دارد يا رجوع به سايتها در «عصر ارتباطات» و دريافت نامه و نقد آن در قالب يك كار مطالعاتی و تحقيقي؟

دفتر مطالعات و تدوين تاريخ ايران در آن زمان هرگز به اين مسئله يعنی چگونگی دستيابی منابع خارجی به يك نامه محرمانه نپرداخت و از كنار آن گذشت تا با نقد محتوايی مطالب ادعا شده در نامه، زمينه رشد سياسی را از قِبَل اينگونه چالشها فراهم آورد. ايكاش مسئولين پيك نت  ضمن انعكاس جوابيه ما، مسائل گوناگون مطرح شده در آن را مورد نقد قرار مي‌دادند. برای نمونه  شايسته بود مسئولان اين سايت در نقادی خود نسبت به آن بخش از جوابيه كه گفته شده بود تهيه كنندگان نامه، اظهارات خانم آلبرايت را جعل كرده‌اند چراكه وی هرگز از ملت ايران عذرخواهی نكرده است، در چارچوب يك كار تحقيقی مشخص مي‌ساختند كه آيا دفتر مطالعات، خلاف واقع مي‌گويد يا آن تعداد از نمايندگان مجلس؟ اما متأسفانه پيك نت ترجيح داده است فضا را غبارآلود كند تا نيروهای اهل نظر به تحقيق در مورد اصل موضوع نپردازند. آيا اكنون كه بيش از هفت ماه از انتشار اين نامه توسط رسانه‌های مختلف مي‌گذرد و متعاقب آن دفتر مطالعات اين نامه را به همراه جوابيه در مرداد ماه منتشر ساخته، سؤال بزرگ اين است كه چگونه اين نامه در جيب سليمی نمين قرار دارد يا آن كه چگونه تعدادی از نمايندگان، خلاف واقع‌های بسياری را در يك نامه رسمی گنجانده‌اند؟ هرچند با عنايت به نحوه عملكرد آن سايت، اين سؤال را نيز بايد پاسخ گفت كه چگونه مسئولان پيك نت قادرند با پنهان كردن «واقعيات آشكار» و اظهار تعجب از علنی شدن نامه‌ای كه ماهها قبل خود نسبت به انعكاس آن اقدام كرده بودند، فضا را برای جلوگيری از روشن شدن واقعيتها، غبار آلود سازند؟ 

مدير دفتر مطالعات و تدوين تاريخ ايران

                                                                                                                  عباس سليمی نمين

تهران- خيابان ايرانشهر، خيابان سپند شـرقی، كوچه خوارزمی، پـلاك دو، تـلفن: 8813371 ـ 8323843 ـ 8323844