چند سال پيش كه كنفرانس سران كشورهای اسلامی در دوحه قطر برگزار می شد، در حاشيه اين اجلاس به دعوت دوست خوبم حمد بن سامر كه رئيس تلويزيون الجزيره قطر بود، از آن تلويزيون ديدن كردم. در آن شرايط و تقريباً تا كنون تلويزيون الجزيره، اولين تلويزيون پر بيننده دنيای عرب است. از وی پرسيدم چگونه فكر راه اندازی اين تلويزيون به ذهنتان رسيد؟ وی كه فارغ التحصيل رشته ارتباطات از انگليس است و نسبت خويشاوندی نزديكی با امير قطر دارد، می گفت پس از پايان  تحصيلات و بازگشت به قطر، به امير گفتم شما سالانه ميليونها دلار خرج می كنيد كه اين نقطه بسيار كوچك روی زمين، يعنی قطر را به دنيا معرفی كنيد و هنوز بسيارند كسانی كه نمی دانند اين نقطه كوچك كجاست. پيشنهاد كردم كه همان پول را برای راه اندازی يك تلويزيون در اختيار من بگذاريد و فقط چيزی كه از من بخواهيد اين باشد كه ما در تلويزيون مرتب اعلام كنيم: الجزيره من قطر. هيچ كاری به محتوای تلويزيون نداشته باشيد. بگذاريد آزادِ آزاد باشيم و به همه دنيا هم اعلام كنيد كه اين تلويزيون هيچ ربطی به حكومت قطر ندارد.

ابتدا باورشان نمی شد ولی بعد پذيرفتند و تنها چيزی كه از ما خواستند معرفی قطر و اين كه اين كشور در عالم وجود دارد. دهها نامه و تلگراف از رهبران و وزارتخارجه های كشورهای مختلف رسيد، وزارت خارجه قطر برای ما می فرستاد و ما هم جواب می داديم كه الجزيره ربطی به حكومت قطر ندارد. او می گفت انصافاً امير بر عهد خود ماند. امروز بعد از چند سال اولين حرف دنيای عرب را هم عربها از كشور قطر می شنوند. ديگر نه تنها نياز نيست با بروشور و تبليغات گران قيمت تلويزيونی قطر را معرفی كنيم، بلكه همه كشور ها به سراغ ما می آيند كه به «قطر» سفارش دهند تا آنها را معرفی كنيم. حتی وقتی امير كشور بسيار كوچكی مثل قطر كه بعد از جنگ افغانستان به قطر می رود اصلی ترين مذاكرات رئيس جمهور آمريكا با امير قطر در مورد تلويزيون الجزيره است.

اين نقش رسانه هاست؟ موهبت آزاد حرف زدن؟ داشتن سعه صدر است؟ شناختن رسانه ها و بهره گيری نوع ارتباط علمی با مردم ؟ اظهار نظری ندارم. شايد همه اينها باشد.

ابطهي