سيمای جمهوری اسلامی شب گذشته فيلم دستگيری صدام حسين و بيرون كشيدن او از دهانه كانالی كه در آن پنهان شده بود را چندين بار پخش كرد. از تمام ماجرای دستگيری صدام حسين، سيمای جمهوری اسلامی همين بخش را با تفاسيری كه عمدتا جلب ترحم مردم نسبت به صدام را موجب می شد پخش كرد. شايد انگيزه آنها كه دستوردادند اين فيلم و تفسيرها تبليغ شود، نوعی مقابله با حضور امريكا در عراق تلقی شود، اما آنچه كه سيمای جمهوری اسلامی كرد هيچ نوع قرابتی با واقعيت آنچه كه صدام با ايران و عراق كرد نداشت. مهره ای كه بنام مبارزه با امريكا و امپرياليسم مهلك ترين ضربه را به انقلاب ضدامپرياليستی و ضد ديكتاتوری 57 ايران وارد آورد و در نابودی عراق و تصرف نظامی آن توسط امريكا مهم ترين سرپل شد.

اين كه امريكا او را چگونه از سوراخ موش بيرون كشيد و يا چه كسانی توانستند مخفيگاه او را كشف كرده و به امريكائی ها اطلاع بدهند، هرگز باندازه آن چه جنگ ايران و عراق با ايران و انقلاب آن كرد اهميت نداشت و ندارد. آنها كه تعزيه صدام حسين را در سيمای جمهوری اسلامی به صحنه آوردند، اگر صداقت و تعقل داشته باشند به اين بايد بيانديشند كه چگونه می توان شعار ضد امريكائی داد اما آلت دست امريكا شد و سرانجام نيز شكار امريكا! اينست آنچه كه در حاكميت ايران كسانی بايد بياموزند. كسانی كه اتفاقا در فاجعه آميزترين رويداد قرن بيستم ايران، يعنی "جنگ جنگ تا پيروزی” ساختار اجتماعي- جمعيتی، فرهنگ عمومی، ثروت ملی و... را همراه با شهرهای جنوبی ايران به نابود كشاندند و در يك فريب دوجانبه امريكائی با صدام حسين بازی موش و گربه را ادامه دادند.

يك سر هرآنچه كه بعنوان دگرگونی ايران در اين 20 سال برشمرده شود، به جنگ با عراق ختم می شود. از جمله همين خشونت لجام گسيخته ای كه بنام بسيجی بر ايران تحميل شده است و يا سياست و كشورداری آلوده به نظامی گری، كه اكنون می خواهد مجلس را هم در قبضه خود بگيرد. آن فرماندهان كوتاه و بلندی كه با هزار ادعا امروز برای پرسابقه ترين چهره های زندان های شاه شاخ و شانه می كشند و اجازه برپائی زندان و شكنجه گاه اختصاصی به خود می دهند، از همان ميدانی بيرون آمده اند كه صدام حسين مانند دام برای انقلاب عظيم مردم ايران و بدستور و توطئه امريكا پهن كرد!

صدام حسين تا آخرين لحظه سقوط بغداد بدست ارتش امريكا، در همان مسيری گام برداشت كه امريكا می خواست و او شايد نادان ترين رهبر خودكامه تاريخ معاصر اعراب بود،؛ و ای كاش كشوری به "رهبر" نيازمند نباشد و سرنوشت كشوری را بجای "رهبر" مردم يك كشورتعيين كنند تا فاجعه چنين فرونيآيد.

آن تعزيه ای كه سيمای جمهوری اسلامی به نمايش درآورد، شايد "از بغض معاويه بود، نه از حب علی” اما هرآنچه بود، گزارشی در خور كشوری كه پهلوی آن را صدام حسين با خنجر شكافت نبود!