بنا به گزارش اقتصادی سال 1381 که توسط سازمان مديريت و برنامه ريزی جمهوری اسلامی منتشر شد، در ميان استان های ايران، استان تهران با شاخص توسعه انسانی 84 درصد، در مقام اول، و استان سيستان و بلوچستان، با شاخص توسعه انسانی 54 درصد، در رتبه آخر قرار دارد.

چرا بايد بلوچ و بلوچستان همواره در فقر و محروميت بسر ببرد؟ هفتاد در صد بودجه اختصاصی به بلوچستان صرف عمليات و تدابير اطلاعاتی، امنيتی و نظامی می شود.

مامورين دولتی و امنيتی در بلوچستان در شهركهای ويژه خويش زندگی می كنند و از حداكثر امكانات رفاهی نظير آموزش، بهداشت، آب شيرين و برق برخوردار هستند.

در جوار آنان بلوچها در كپرهای حصيری با فقر و بدبختی و بيماری و گرسنگی به تقلا مشغولند. هر نوع اعتراض به اوضاع حاكم با برخورد های امنيتی روبرو می شود.

در گزارش سازمان مديريت و برنامه ريزی كشور آمده است كه " كم توجهی به نابرابری های منطقه ای منجر به مهاجرت از استانهای فقير به استانهای پيشرفته تر می شود". 

بلوچ ها بدليل فقر و گرسنگی و تبعيض از بلوچستان به ديگر استانهای کشور نظير تهران، خراسان، اصفهان و يا به ديگر مناطق ايران مهاجرت نمی کنند، بلکه صدها هزار بلوچ برای كسب معاش و فرار از تبعيض به پاكستان ، كشورهای عربی خليج فارس و حتی به آفريقای شرقی مهاجرت کرده اند.

فقط سه درصد دانشجويان دانشگاههای سيستان و بلوچستان بلوچ هستند و اين در حالی است كه ساليانه صدها بلوچ ديپلمه عليرغم قبولی در كنكور، بدليل رد شدن در گزينش سياسي- عقيدتی از تحصيلات دانشگاهی محروم می شوند. آنانی كه بضاعت دادن رشوه های كلان به موسسات حكومتی را ندارند، ضد ولايت فقيه شناخته شده و رد می شوند. دردانشگاهای بلوچستان كمتر از سه در صد از دانشجويان بلوچ هستند و از بين حدود پانصد استاد فقط هشت نفر بلوچ ميباشند. در حالی كه بيش از دهها استاد بلوچ در دانشگاههای اروپايی و آمريكايی مشغول تدريس هستند. آنها ناچار به گريز از وطن شده اند. بيش از سی معلم و استاد دانشگاه در بلوچستان اعدام شده اند. در عين حال ساليانه هزاران غير بلوچ با برنامه ريزی خاص از مناطق ديگر ايران برای مهاجرت به بلوچستان تشويق و ترغيب می شوند و برای آنان حداكثر امكانات دولتی نظير مسكن، بهداشت، اشتغال، آموزش، آب، برق، وام بی بهره و غيره فراهم می سازند. طبق آمار رسمی و دولتی بين سی پنج تا پنجاه در صد نيروی كار بومی بلوچ بيكار می باشند، كه بسياری از آنان در جستجوی يك لقمه نان مجبور به ترك وطن می شوند.

آمار دولتی و رسمی می گويد 24 در صد كودكان بلوچ از مدرسه و آموزش ابتدائی محروم می باشند، اما در حقيقت اين رقم بيش از سی و پنج درصد ميباشد.

دليل اصلی عقب ماندگی بلوچستان اعمال سياست  تبعيض نژادی ميباشد كه با هدف از بين بردن بلوچ و فرهنگ بلوچ ، با زور اسلحه ، زندان و شكنجه دنبال می شود.

(بخش هائی از اطلاعيه "جبهه متحد بلوچستان ايران")