جمع زيادی عراقی روزهای يکشنبه در رودخانه "تيگريس" و درلباس سفيد خود را می شويند.  اين شستشو زير پلی انجام می شود که دو سوی رودخانه را بهم وصل می کند. نه تنها مردم عادی، بلکه سربازان امريکائی نيز با چشمانی حيرت زده به اين شستشوی مذهبی که با  لباس سفيد انجام می شود نگاه می کنند. آنها اعضای يک کاست مذهبی اند بنام "ماندآن" که شمارشان 20 هزار نفر است و در جنوب عراق و جنوب غربی ايران زندگی می کنند. برای آنها دنيا از دو چيز درست شده: نور و تاريکی که در جدال هميشگی با هم هستند. آنها معتقدند انسان از تاريکی درست شده اما در هر انسان نور که علامت خوبی است نيز وجود دارد.

ريشه های اين شاخه مذهبی و اعتقادات اجداد آنها برکسی معلوم نيست، شايد بودا، شايد زرتشت و شايد پيش از اين دو. خودشان می گويند بازماندگان آخرين گروه های طرفدار حضرت ابراهيم اند.

آنها نوزادان را در اين رودخانه می شويند. کهن سالانی که آخرين سالها و ماه های زندگی را می گذرانند و دختران و پسران جوانی که می خواهند با هم ازدواج کنند همگی خود را در اين رودخانه می شويند، تا ناپاکی های روح را آب با خود ببرد و اين شباهت به برخی مراسم مشابه از سوی باب تيست ها دارد. کشيشی که در اين مراسم حضور دارد با آرامش کامل جملاتی را گوش می کند که کهن سالان و جفت های جوان به زبان عربی زمزمه می کنند. کشيش به سر آنها روغن مقدس می مالد و اين خود رسمی است که هندوها دارند. و سپس سر انها را چند بار زير آب می کند و آنها چند جرعه از آب رود می خورند. و آنها که برای ديدن اين مراسم جمع شده اند با خواندن سرود و ترانه برای زوجی که زندگی مشترک را شروع می کند آرزوی خوشبختی می کنند.

 زوج جوان پس از شستشوی خود در اين رود با برگ های زيتون که درختی بهشتی است می روند به صومعه و در آنجا انگشترهائی را که در دست دارند با هم عوض می کنند. کشيش که ريشی سفيد و بسيار بلند دارد می گويد: "آب مقدس است و اگر آلوده به زهر باشد ما آن را می نوشيم و در آن غسل می کنيم. انسان از آب بيرون آمده است." در زمان صدام هم ما اجازه اجرای مراسم خود را داشتيم اما بی سرو صدا و هنوز هم همينگونه است.

آنها، خود نيز تمايل به تظاهر و يا جلب و جذب مردم معتقد به مذاهب ديگر را ندارند. شايد به همين دليل باشد که جز در جشن های مهم مذهبی و يا ازدواج های قومی، اغلب در بشکه های بزرگی که از آب رودخانه مقدس پر کرده اند مراسم مذهبی خود را بجای می آورند و غسل می کنند.  آنها دوست ندارند کسی نگاهشان کند و به همين دليل بشکه های بزرگ آب را به خلوتگاهها برده اند تا هنگام تن شوئی مقدس تمرکز مقدس داشته باشند. همه آنها که به اين شاخه مذهبی اعتقاد دارند در جنوب عراق زندگی نمی کنند، برخی از آنها برای مراسم مذهبی از راه های دور و با اتومبيل های شخصی خود را به رودخانه می رسانند. وقتی وارد صومعه آنها می شويد دو درخت زيتون که شاخه های آنها به شکل صليب در بدنه آنها رشد کرده اند در مقابل شما قرار می گيرند.آنها نشانه ها و سمبل های صليبی هستند که باب تيس استفاده کرد تا آب مقدس به مردم بپاشد. درجريان حمله امريکا به عراق 33 تن از اين گروه نيز کشته شدند.