«عمادالدين باقی» نيز در دفتر جبهه مشاركت و در جمع اعتصابيون گفت:

انقلاب 57، انقلابی عليه ديكتاتوری و برای آزادی بود. يكی از سه ركن اين انقلاب، آزادی بود، البته، نه آزادی زندانبانان و آمران زندان، بلكه آزادی شهروندان و مخالفان.

 چرا ميان زندانيان سياسی- عقيدتی تبعيض بايد قائل شد؟ در ميان زندانيان، بسياری وجود دارند كه به خاطر ديدگاه‌های فكری و سياسی متفاوت خود با احزاب و مطبوعات موجود، نامی از آنها به گوش نمي‌رسد. چرا؟

زندان شيشه عمر اقتدارگرايان است و ما اين شيشه عمر را بايد بشكنيم. بايد ترس از زندان از ميان برود، بايد هزينه زندانی كردن اصلاح‌طلبان را بالا برد و من ابتكاراتی نظير «روزه سياسی» را گام اول در اين جهت ارزيابی مي‌كنم.

آقايان فكر مي‌كنند كه هيچ ارتباطی ميان رفتارهای داخلی حكومت با مسائل خارجی نيست. آنها فكر مي‌كنند كه فشارهای امروز و اولتيماتوم دادن به كشور، توطئه خارجی است. در حالی كه اين قطعنامه نه از سوی آمريكا و اسرائيل بلكه از سوی كشوری چون ژاپن پيشنهاد شده كه دوست و متحد اقتصادی ما محسوب مي‌شود.

اين رويداد نشان داد كه جهانيان با بي‌اعتمادی به حكومت مي‌نگرند. آنها مي‌گويند رژيمی كه با مردم خود چنين بي‌رحمانه رفتار مي‌كند، چه تضمينی وجود دارد كه درصورت دستيابی به سلاح هسته‌ای، با همين بي‌رحمی با جهانيان برخورد نكند؟

باقی همچنين، اقدام كشورهايی چون ژاپن،‌استراليا و كانادا را نشانگر آن دانست كه آنان براساس تحولات داخلی و خارجی ايران به اين نتيجه رسيده‌اند كه بايد برای آينده خود در اين كشور سرمايه‌گذاری كنند و از اين جهت، با آمريكا و اتحاديه اروپا در جهت فشار با ايران همكاری مي‌كنند.

اين روزنامه‌نگار افزود: كار به جايی رسيده كه حتی نويسندگان چپگرا و ضدآمريكايی جهان هم در حال بسيج افكار عمومی جهان عليه ايران هستند و در اين شرايط، ما آخرين كسانی هستيم كه به شكل مدنی و با تجمعات آرام اعتراض خود را به حكومت اعلام مي‌كنيم.

گويا اقتدارگرايان كه خود را رفتنی مي‌دانند، مي‌خواهند زمينی سوخته را تحويل مردم دهند. اميد كه چنين فرصتی پيدا نكنند.