در بايكوت مطلق خبری رسانه های داخلی، از شهروندان شيرازی مگر عابرانی كه از ميدان ستاد عبور می كنند چشمشان به اين جمع غريب بيفتد: در صحن دانشكده پزشكی شيراز، زير سايه درخت توت و در گرمای 40 درجه تابستان، چند تن از دانشجويان دختر و پسر دانشگاههای شيراز دومين روز تحصن و اعتصاب غذای خود را سپری می كنند. خواست آنان ساده و شفاف است: آزادی همه دانشجويان دربند بويژه همكلاسی خود "رضا عامری نسب".

كتابهای درسی گاهی ورق می خورند و از دوستانی كه برای ديدار می آيند خبرها پرسش می شود. خبر؟ بازداشت و باز بازداشت دانشجويان و روزنامه نگاران، تعطيلی روزنامه ای ديگر، تاييد حكم زندان برای آغاجری، دردنامه عبدی از زندان، اعلام مرگ زهرا كاظمی در بيمارستان سپاه و ....

تلويزيون جمهوری اسلامی انگار كه همه خبرنگارانش را به عراق و لبنان و افغانستان فرستاده است و برای ضبط اين نشست مظلومانه فيلم و دوربينی نمانده است. امروز تلويزيون مكررا تصاوير مردمانی سياهپوش را نشان می داد كه پشت سر 300 تابوت حامل پلاك و استخوان بر سروسينه می زدند. من خود بچه هايی كه امروز نامشان بر اين تابوتهاست و تابوتها خالی از آنهاست می شناختم. به خدا سوگند كه آنان شباهتی به اين جماعت نوحه خوان نداشتند. آنان در آرمانخواهی و صداقت و مظلوميت عين همين بچه هايی بودند كه ظهر 22 تيرماه 82 در صحن داشكده پزشكی شيراز زير درخت توت بست نشسته اند. 

صابر چشمانش قرمز شده است از گرسنگی وآفتاب تند شيراز، فرهاد كه حكم دادگاهش را ( به جرم توهين به مقام معظم رهبری در سخنرانی اعتراض به حكم اعدام آغاجری) به او ابلاغ كرده اند. نمی داند 6 ماه حبس تعليقی سوء پيشينه محسوب می شود يا نه؟

دلم می خواهد استخوانهای آن 300 نفر را با اشك بشويم و سر دست گيرم و فرياد كنم كه اينان نيز زندگی را دوست داشته اند. اما خودم گاهی آرزو می كنم ای كاش، من به جای يكی از آن 300 نفر بر شنهای داغ شلمچه جان سپرده بودم تا شاهد اينهمه تلخی و واژگونگی نباشم. دانشجويان زندانی چند نفرند؟ 300 نفر؟ آيا اين تابوتهای خالی آيت آن نيست كه جوانان پرشور و آرمانخواه به محبس رفته اند؟!!

ياران دبستانی برای متحصنين دسته ای گل آورده اند. با اين يادداشت كوچك: "به اميد آزادی”.