ديروز بنا براعلام قبلی قرار بود همايش زنان در سالن آمفی تئاتر پارك لاله ازساعت 17 الی 19 برگزار شود، اما  صبح اعلام شد مجوزی كه برای اين همايش از سوی وزارت كشور صادرشده بود لغو شده است.

عليرغم اين ابلاغ ديرهنگام، زمانی كه من در ساعت 17:10 به پارك لاله رسيدم جمع زيادی از زنان تجمع كرده بودند و سرود يار دبستانی خوانده می شد. اكثريت آنها سن جوانی و دانشجوئی را سال ها پيش پشت سر گذاشته بودند اما مثل اينكه سرود ياردبستانی، به سرود دلتنگی ها و آزردگی ها از جمهوری اسلامی تبديل شده است.

نيروی انتظامی و لباس شخصی هائی كه حضورشان در هر اجتماعی جز ايجاد تنش بی جهت و تحريك مردم نيست دور تا دور پارك و اجتماع زنان حلقه زده بودند. آنها بيش از آنكه به تجمع زنان كار داشته باشند نسبت به جمع شدن رهگذران و افزايش جمعيت داخل پارك حساس بودند و مردانی را كه ايستاده بودن متفرق ميكردند. نيروی انتظامی به هيچ مردی اجازه ماندن در محل  و حتی عبور از اطراف پارك را هم نمی دادند.

يكی از زنان كميته برگزاری همايش از اجتماع كنندگان خواست تا بمنطور جلوگيری از هر نوع  درگيری و برخوردی منتظر پايان مراسم نشوند و بصورت آرام متفرق شوند. عليرغم اين دعوت از اجتماع كنندگان، زنان در محل باقی ماندند و سرود های "يار دبستانی” و "ای ايران" را بارها خواندند. سپس اعلام شد كه يكی از خانم های مسئول سخنرانی خواهد كرد. همه زنان  روی پله های آمفی تئاتر نشستند و جمعی از آنها چند شعار را تكرار كردند. فيروزه مهاجر مسئول هماهنگی كميته زنان طی توضيحاتی كه بدليل نبودن بلند گو چندان واضح به گوش نمی رسيد همه اجتماع كنندگان را به آرامش دعوت كرد و از آنها خواست تا بدليل لغو مجوز از طرف وزارت كشور همايش را پايان يافته تلقی كنند. شمار زيادی از زنان با قبول اين خواست بدون هيچ نوع درگيری با نيروهای انتظامی بتدريج متفرق شدند.

تا لحظه ای كه من در محل بودم درگيری پيش نيآمد و اگر اين را هم نگويم كه نيروی انتظامی بسيار با مدارا با مردم رفتار كرد انصاف را رعايت نكرده ام. البته ميان لباس شخصی ها كه بصورت تهاجمی و تحريك آميز به عابران مرد حمله می كردند درگيری هائی بوجود آمد كه بيشتر صحنه آفرينی خود لباس شخصی ها بود تا مثلا كاری كرده باشند، درحاليكه اصلا كسی دنبال تظاهرات و درگيری نبود. آنها خودشان درگيری بوجود می آوردند. نكته ديگری كه جلب توجه می كرد تركيب سنی اجتماع كنندگان پارك لاله بود كه از هر سنی آمده بودند، حتی چند زن بسيار مسن و البته تعدادی هم دختران جوان و فعال كه در سازماندهی اين اجتماع و برقراری نظم خيلی خوب فعال بودند. شمار اجتماع كنندگان در پارك را من زير يك هزار تن تخمين زدم كه فكر می كنم اگر نيروی انتظامی و لباس شخصی ها در خيابان های اطراف مانع نمی شدند جمعيتی به مراتب بيشتر در پارك جمع می شدند.

شعارهائی كه بيش از همه تكرار شد عبارت بود از:

افسانه نوروزی آزاد بايد گردد

قانون تبعيض آميز ملغی بايد گردد

دختران فراری حمايت بايد گردند