( از جمله محوری ترين بحث های كنگره اخير اتحاد جمهوريخواهان ايران، صدور بيانيه ای در تحريم انتخابات مجلس هفتم در اين كنگره بود. اين پيشنهاد به رای گذاشته شد و در اقليت ماند. از جمله كسانی كه در رد اين پيشنهاد سخن گفتند "محمد برقعی” بود كه گفت اجازه دهيد "غوره بشويم، تا بعد مويز شويم". توضيح بيشتر پيرامون دليل بكار بردن اين اصطلاح را درمقاله خلاصه شده وی در زير می خوانيد.

پس از پايان كار كنگره، مانند بسياری از فعاليت های سياسی مشترك سالها اخير در خارج كشور، ايستادن در برابر اكثريت از سوی اقليت و مقاله نويسی ها در سايت های اينترنتی شروع شد كه همچنان ادامه نيز دارد. سنتی كه مهر دمكراسی و تنوع نظری خورده است، اما در واقع مخالف با دمكراسی و قبول نظر اكثريت، از سوی اقليت تحت اين نام است.

روزنت پيك نت، نه علاقمند به انتشار اين مقالات و پاسخگوئی های اين و آن به يكديگر است و نه مراجعه كنندگان به آن در جستجوی چنين مطالب و مقالاتی به اين سايت مراجعه می كنند. آنچه كه موجب انتخاب مقاله آقای محمد برقعي(كه قبلا بصورت كامل در سايت ايران امروز منتشر شد) برای انتشار شده است، اطلاعاتی است كه وی در باره تركيب رهبری اتحاد جمهوريخواهان مطرح كرده و ما اين را نوعی "خبر" و "آگاهی” می دانيم و لازم به انتشار. به همين دليل مقاله ايشان را بسيار خلاصه كرده ايم و آن جنبه هائی كه پاسخگوئی به يكی از مقالات انتقادی را داشته حذف كرده و افعال آن را هم از مفرد به جمع و مجهول تغيير داده ايم كه اميدوارم با توجه به سياست پيك نت كه در بالا به آن اشاره شد قابل درك و قبول باشد.)

«... اتحاد جمهوری خواهان را آلت دست سه گروهی ذكر كرده اند و اين در حالی است كه از جمع پنجاه نفری شورای هماهنگی تنها حدود 12 نفر از «سازمان فداييان اكثريت» و كمتر از پنج نفر از «جمع جمهوری خواهان ملي» و چيزی در همين حدود از «حزب دموكراتيك مردم ايران» ميباشند.

نقل قولی از بنده آورده شده تا ثابت شود كه اين جمع به ادعای خودشان به دنبال وابستگی به آمريكا هستند. اگر اين مصادره به مطلوب و استفاد‌ه نادرست محدود به شخص خود من بود بر روال سنت ديرينه ام از كنار آن ميگذشتم. اما چون جمعی را در معرض اتهام قرار‌ داده ايد، ناگزير شدم كه پاسخی بنويسم، به اميد آنكه گامی باشد برای شفاف تر شدن موضع "اتحاد جمهوريخواهان".  
 عدم تحريم انتخابات
نوشته شده كه پيشنهاد تحريم انتخابات از سوی جمعی آمده بود كه كليت نظام جمهوری اسلامی را رد ميكردند، جمعی كه در اقليت بودند. ولی چون اكثريت حاضران و دست اندركاران طرفداران جناح اصلاح طلبان نظام بودند اين پيشنهاد را رد كردند و از آنجا كه نميخواستند صادقانه و با شجاعت اين كار را انجام دهند لذا با ترفندی آن را به آينده موكول كردند و آن را بر عهده شورای هماهنگی آينده انداختند.
اين ادعا بخشی از حقيقت را بيان ميكند، نه تمامی حقيقت را، و ميدانيد "نيمی از حقيقت را گفتن" خطرناك تر از "تمامی را بر خطا گفتن" است.

از آن جمله من و آقايان مهدی ممكن(مديركل مطبوعات وزارت ارشاد در دولت موقت) و اكبر مهدی و نفراتی چند بر آن بوديم كه اتحاد جمهوريخواهان هنوز شكل خود را نگرفته و وظيفه اصلی آن در درجه اول انسجام درونی خود است و تا اين انسجام درست نشده هرگونه موضع گيری سياسی كاری است خام و شتابزده و غير لازم. بويژه با عدم شناختی كه جامعه ايران از ما دارد كه موضع گيری ما هم تاثيری عملی نخواهد داشت، لذا طرح مسئله شركت يا عدم شركت در انتخابات در اين زمان  دراولويت نيست و موضع گيری ما ضرورتی ندارد. لازم به ذكر است كه نفراتی چند از همين افراد پيشتر در ملاقات خود هر كدام به نوعی خواستار تحريم انتخابات شده بودند. افرادی هم در همايش بودند كه با دلايل ديگری مخالف موضع گيری اتحاد جمهوری خواهان بودند.
از اين روی موكول كردن تصميم گيری راجع به انتخابات كه ناگزير به رد كردن اعلام تحريم انتخابات هم منتهی ميشد، تنها به دليلی كه ادعاشده نبود و به همين سبب نيز اين نتيجه گيری كه اتحاد جمهوريخواهان در دست طرفداران حزب مشاركت يا ديگر اصلاح طلبان است نادرست است.
اگر گفته شود كه مابقی سياهی لشگر هستند و دانسته و نادانسته آلت دست اين معدود هدايت گران ميباشند كه در آن صورت من و امثال من بايد به عقل خود شك كنيم.