روز گذشته اعلام شد كه مطلب به اصطلاح طنزآميز روزنامه كيهان كه در آن با كلماتی زننده به نمايندگان مجلس توهين شده بود توسط شخص حسين شريعتمداری نماينده ولی فقيه در روزنامه كيهان نوشته شده است. حسين شريعتمداری كه مثلا از سوی قاضی مرتضوی دادستان تهران عليه او شكايت شده است با تكرارتوهين خود در شماره روز بعد در واقع جايگاه قاضی مرتضوی را بيادش آورد تا بيش از اين در تخيلات يا محاسبات خود پيش نرود.

اينكه چرا حسين شريعتمداری اينچنين به پريشان گويی و فحاشی كشيده شده كمابيش اشكار است. مخالفان اصلاحات خود را در سراشيب سقوط مي‌بينند و سران آن برای حفظ خود مدام ازاينكه "افراطی ها بايد حذف شوند" سخن ميگويند. حسين شريعتمداری هم احساس ميكند پس از اين همه خوش‌خدمتی كه به دوستانش در جناح راست و مافيای قدرت و ثروت كرده، اكنون كه بر لبه پرتگاه قرار گرفته‌اند ميخواهند امثال او را قربانی كنند. به همين دليل شريعتمداری با كشيدن چاك دهان خود عليه اصلاح‌طلبان از يكطرف نشان ميدهد كه همچنان خدمتگزار خوب و مفيدی برای مافيای حكومتی است و سران جبهه ضداصلاحات بازهم ميتوانند برروی او بعنوان يك مهره نسوخته حساب كنند و در مقايسه با امثال شريعتمداری خود را معتدل جا بزنند و از طرف ديگر تهديد ميكند كه اگر قرار بر سقوط است همه بايد با هم سقوط كنيم. شريعتمداری درواقع برای سران مافيای حكومتی پيغام ميدهد كه حبيب الله عسگراولادی حكم اعدام برای برادر رهبر صادر كرده، يا هاشمی رفسنجانی در هر نماز جمعه از رويای براه انداختن جوی خون خطبه خوانده يا مرتضی نبوی مدير مسئول رسالت برای گرفتن حكم اعدام هاشم آغاجری از مراجع تقليد خود را به آب و آتش زده و اكنون كه اين اقايان خود را بر لبه پرتگاه می بنند می گويند افراطی ها بايد حذف شوند. اما افراطی تر از اينان كيست؟ حتما حسين شريعتمداری. كسی كه پس از خودكشی شدن نيمه پنهانش، يعنی سعيد امامی ديگر به مهره نيم سوز هم تبديل شده و رسالتش  شده مقاله نويسی در روزنامه كيهان، آن هم در اين سطح و با اين جملات و ادبيات و فرهنگ. پيام سخنان شريعتمداری يعنی اينكه كسانی كه امثال او را جلو انداخته اند تا امروز خود را معتدل و غيرافراطی معرفی كنند، حالا بايد هزينه‌ بقای او را هم با دفاع يا سكوت بپردازند واگرنه او حاضر نيست به اين بازی ادامه دهد.