افخمی جبهه ايست. يعنی کار سينما را از جبهه جنگ عراق شروع کرد. از آنجا که مکتبی بود، وقتی جنگ تمام شد رفت توی جبهه اصلاحات و در مجلس ششم مشارکتی شد، يا بود.

بعد از مجلس ششم، دوباره به جبهه سينما برگشت و از آنجا که جنگی در مرزها نبود، تصميم گرفت از جبهه های خيابانی و محله ای فيلمی بسازد. پيش از او مسعود کيميائی، به وقت خودش بهترين فيلم را از داستان "داش" و "کلاه مخملی” و نسل جديد "موتوری” آن ساخته بود: قيصر.

فيلمی که از زير کلاه مخملی "ناصرملک مطيعی” بيرون آمده بود و او زمين را بوسيد و ميدان را به نسل جديدی داد که روی موتور می نشست و کت چرمی می پوشيد. قيصر، همان داستان وست سايد بود، اما به سبک ايرانی اش، و الحق خوب هم ساخته شد. افخمی و کيميائی حالا با هم تفاهم کرده اند که يک دفعه ديگر "قيصر" بسازند، اما با نسلی ديگر و فضائی که در محلات تهران امروز، با محلات تهران 30 سال پيش خيلی فرق می کند. بهروز وثوقی ديگر نه چابک است و نه پر وزن. به همان سن و سالی رسيده که وقتی قيصر ساخته ميشد، ملک مطيعی رسيده بود. اين يکی، به آسانی آن ديگری، زمين را خواهد بوسيد و به نسل جديد خواهد گفت: بفرما!