اورامان مجلسی از همكاران پيوسته "پيك هفته" است. هم پيگير است و هم پرحوصله. چنان اينترنت را شخم می‌زند كه بزودی به كارشناس وبلاگ‌ها تبديل خواهد شد. به ما می‌نويسد: " وبلاگ‌ها و سايت هائی كه هر شب تعدادی از آنها را تروخشك می‌كنم فرزندان پرشمار من اند. جای فرزندانی را كه ندارم برای من پر كرده اند."

در گشت و گذارهای شبانه‌ای كه با قبول هزينه و دشواری عبور از فليلترها روی شبكه جهانی اينترنت دارد، دراين هفته يك قصه كوتاه و يك شعر كوتاه تر از آن قصه برای ما فرستاده است. البته يك گزارش هم از كنسرت گروه كامكاران در تهران. شعر و قصه ارسالی و گزارش او را در همين شماره پيك هفته می‌خوانيد. از شوهرش كه صبر ايوب دارد نقل می‌كند، كه شعر و قصه نسل جديد ايران می‌رود كه يكبار ديگر جای شايسته خود را در ادبيات متعهد به تحولات جامعه بازيابد. در اين دو دهه، هم شعر و هم قصه فرازی نداشتند، چرا كه زندگی روزانه مردم در آن جای نداشت.

آن گفتگو و نظر "اورامان" و شوهرش را همه دست اندركاران پيك هفته با خواندن شعر و قصه‌ای كه دراين شماره منتشر شده تائيد كردند. نسيم تازه‌ای می‌وزد. هوای تازه‌ای گرفته است، روايت اميد ما.

شما هم آن دو شعر و قصه را از پايين صفحه نخست بخوانيد و اميدواريم سراينده شعر و نويسنده قصه هم اين يادداشت ما را بخوانند، و بيآيند كه "ما" شويم. آهای!!! صدای ما را می‌شنويد از اين سوی مرز؟