مجلس فرمايشی هفتم كه روز به روز كم بضاعتی در اظهارات نمايندگانش و مصوباتی كه بيرون می‌دهد آشكارتر می‌شود، در يكی از آخرين مصوباتش كه زير فشار فراكسيون نظامی مجلس صورت گرفت، اعتباری را برای كشف و خنثی كردن توطئه‌ها و دخالت‌های دولت آمريكا در امور ايران تصويب كرد.

اين درحالی است كه اگر تعقلی وجود داشته باشد، هر نوع اعتباری را بايد صرف آگاهی واقعی مردم و احيای وحدت ملی كرد تا هيچ نيروی خارجی نتواند روی مردم تاثير بگذارد. بجای اعتبار صرف جلوگيری از توطئه های امريكا كنند، فكری به حال تبديل جامعه به اقليتی "خودی" و اكثريتی "غيرخودی" و "نيمه خودی" می‌كردند، كه اعتباری هم اگر نياز داشته باشد، اعتباری معنوی در ميان مردم است.

از همين اعتبار قرار است دعاوی جانبازان شيميايی عليه شركت‌های سازنده و موثر در توليد سلاح‌های شيميايی دنبال شود. يعنی باز كردن دهانی برای لف و ليس. والا كافی است چشم باز كردن و نه جهان، بلكه اطراف ايران را ديد تا فهميد اين نوع  پيگيری ها تنها جنبه تبليغاتی و البته بالا كشيدن بخش ديگری از بودجه و پول نفت كشور است. امريكا در جستجوی لحظه و شرايط مناسب برای امتحان كردن بمب های مينياتوری- اتمی است كه در كوههای "بورابورا"ی افغانستان گفته می‌شود آزمايش اوليه آن را انجام داده است. فكری برای آينده بايد كرد، كه اين البته برای كسانی كه در گذشته زندگی می‌كنند نا‌ممكن است. گريبان امريكا را جای ديگری بايد گرفت، آنجا كه سياست های داخلی جمهوری اسلامی به سود سياست های استراتژيك امريكا تمام می‌شود، و مجلس فرمايشی حاصل يكی از همان سياست هاست.