محمود دولت آبادي, در آستانه نخستين سمينار هويت ايرانی گفت:

تمام ادبيات معاصر ما بازتاب هويت ملی و ايرانی است . ادبيات به خودی خود يعنی هويت ملی. با اينكه تكنولوژی پيشرفت كرده‌‏است و مي‌‏توان از بسياری آثار كهن كه نشان هويت ايرانی يا هر ملت ديگری تصوير تهيه كرد, باز هم برای بيان و نشان دادن و معرفی آن ملت به جامعه جهانی نيازمند زبان هستيم. برای مثال اگر بنا باشد كاخ‌‏آبادان جندی شاپور يا مسجد شيخ لطف الله را به عنوان نشانه‌‏هايی از هويت ايرانی معرفی و نشان دهيم، اين كار تنها با ارائه تصوير امكان پذير نيست، به زبان نياز داريم.

ادبيات از آغاز يعنی هويت و احراز هويت. برای مثال تمام ايران در شاهنامه فروسی نشانه‌‏گذاری شده‌‏است. فردوسی در اثر خود به خوبی جغرافيايی ايران را كه يكی از وجوه كار اوست بيان مي‌‏كند, بدون آن كه قصد داشته باشد جغرافيا را مطرح كند. اين يعنی توجه به هويت ملی و بخش‌‏های ديگر آن كه تنها از طريق زبان امكان پذيراست و نه جز آن هندسه و نقوش را هم از طريق زبان مي‌‏توان توضيح داد.

وقتی اعراب شعرهای خود را بر پارچه مي‌‏نوشتند و بر ديوار كعبه آويزان مي‌‏كردند قصدشان نشان دادن هويت بود, اين شعرها هويت اعراب به حساب مي‌‏آمد.
نمايش در كشور جوان است و متاسفانه كسانی كه اهل اين كار بودند را از عرصه نمايش رانده ‏اند, ستون‌‏های تئاتر ما از هم پاشيده شد. وقتی اركان تئاتر كشور را خواسته يا ناخواسته از صحنه خارج مي‌‏كنند هويت در نمايش از بين می رود.

اگر چه تئاتر كشور ما عمر 50 ساله دارد اما وقتی اولين تئاتر جديد را نوشين پايه گذاری كرد نام آن را ‏گذاشت فردوسی و اين يعنی توجه به هويت ايرانی. حقيقت اين است كه امروز همان طور كه گفتم ستون‌‏های اصلی تئاتر ما از هم پاشيده شده‌‏اند و اين باعث كم رنگ شدن هويت ايرانی در آثار نمايشی است.