سهيلا جلودارزاده سخنگوی حزب اسلامی كار، كه پيش از هر حزب و سازمان ديگری حمايت خود را از كانديداتوری هاشمی رفسنجانی اعلام داشت، در مصاحبه‌ای با خبرگزاری ايسنا گفت:

... اكنون متاسفانه نيروهای فعال خود را سرخورده كرده‌ايم و دارای مديريتی پراكنده هستيم، چنانچه مشاهده می‌كنيم كه بسياری از مغزهای ما پشت در سفارتخانه‌ها صف كشيده‌اند. هنر يك رييس‌جمهور اين است كه بتواند اين مغزها را جذب كند.

خاتمی با پشتوانه‌ی 22 ميليون رای نتوانست بعضی از برنامه‌هايش را محقق كند. علت اين امر، عدم همكاری بعضی از نهادها از جمله نهادهای اقتصادی با وی بود. او نتوانست آزادی مطبوعات را كه در مقطعی به وجود آمده بود، و شور و نشاط سياسی را نيز در همين راستا حفظ كند، شايد ميرحسين موسوی نيز با ديدن اين شرايط فكر كرده كه چقدر می‌تواند تاثيرگذار باشد و با توجه به اين شرايط به صحنه نيامده است. اگر تمام نهادها در هشت سال پيش با خاتمی نهايت همكاری را می‌كردند، اكنون ما بيمه شده بوديم. عدم هماهنگی و همكاری در جهت منافع ملی باعث شد كه شرايط كنونی در كشور به وجود بيايد و با توجه به اين وضعيت است كه فرد قدرتمندی مثل هاشمی می‌گويد “ اگر اكثريت گروهها تمايل داشته باشند، من به صحنه می‌آيم“. چرا؟ چون می‌بيند نمی‌تواند در يك فضای متشنج سياسی كه به طور دائم مسائل خانوادگی او را زير سوال می‌برند، سياست كلی كشور را تدوين كند؛ هر فرد ديگری هم كه عاقل باشد و بخواهد وارد عرصه‌ انتخابات شود، سعی می‌كند قول همكاری همه‌جانبه‌ گروههای سياسی را داشته باشد.

يك سياستمدار كاركشته می‌داند كه بايد تمام مديران و گروههای سياسی را حفظ كند و با تمام آنها تعامل داشته باشد، همچنين حرف آنها را گوش كند. اكنون فعالان سياسی قدرتمند در هر دو جناح به اهميت اين امر وقوف پيدا كرده‌اند، اما متاسفانه برخی از نوچه‌های اين افراد در جهت ايجاد تنش در كشور حركت می‌كنند.

من در اين‌جا از موضع سخنگوی حزب اسلامی كار صحبت نمی‌كنم، ولی هاشمی رفسنجانی در دوران دولت خود از تمام نيروها استفاده كرد و اكنون نيز گفته است اگر بيايد، از تمام آنها استفاده می‌كند.

جلودارزاده در بخش ديگر سخنانش درباره‌ مجلس ششم تصريح می‌كند: مجلس ششم حيات سياسی را برای ملت و مملكت به وجود آورد و سعی كرد نقش خود را به درستی ايفا كند، شايد در اين مقطع بود كه جامعه، آزادی و دموكراسی را تجربه كرد. در مجلس ششم هركس می‌توانست به راحتی حرف خود را بزند و حتی مخالفان نيز به راحتی صحبت می‌كردند. مجلس ششم آينه‌ ملت بود.

جلودارزاده در مورد مجلس هفتم نيز می‌گويد: در آنها حركت جدی مشاهده نكردم و اكنون فقط می‌بينم كه چه می‌كنند.

در زمانی می‌توانستيم بگوييم كه ايجاد يك شوك می‌تواند باعث ايجاد نشاط سياسی در جامعه و دانشگاهها شود و در مردم اين تمايل ايجاد شود كه در فعاليت‌های سياسی شركت كنند، ولی اكنون مردم مشاهده می‌كنند كه هزينه‌ فعاليت‌های سياسی بيش از فايده آن است.