غلامعلی حداد عادل رئيس مجلس فرمايشی هفتم در همايش دو روزه «چشم‌انداز شعر معاصر فارسي» در تالار فردوسی دانشكده ادبيات دانشگاه تهران گفت:

حقيقت آن بود كه با جريانی كه به نام شعرنو در طول سه دهه قبل از انقلاب مطرح بود، اختلاف مردمی و فكری داشتيم.  شعرهايی كه از نظر محتوا به انقلاب تعلق داشتند، بسيار اندك بود و گرايش فكری شاعران نوپرداز قبل از انقلاب با جهان‌بينی انقلاب اسلامی مطابقت نداشت. محتوای اكثر اشعار نو برای نسل انقلاب دلچسب و دلپذير نبود.

(ظاهرا حداد عادل نوحه سرائی را با شعر معاصر اشتباه گرفته است و خود را هم مجسمه نسل انقلاب!)

البته با مخالفت امثال  حداد عادل از قدروقيمت نيما، فروغ، كسرائی ، شاملو ......كاسته نمی شود، چنان كه آثار اين بزرگان امروز پرفروش ترين كتاب هاست و نوشته های امثال خود ايشان با چاپ اعلاء و زركوب دركتابفروشی ها خاك می خورد. اشعاری كه ايشان نمی پسندد امروز پرچم  آزاديخواهی نسل جوان و دانشجوی ايران است و بسيار از آنها بر سينه ديوارهای دانشگاهها ثبت است.  گويا، حداد عادل از همين استقبال به درد و عذاب است و درك نمی كند كه شعر فرمايشی، مثل رياست فرمايشی در مجلس و يا هر كجای ديگر، با نفرت مردم روبروست!