نقل متن از: وبلاگ سيد محمد علی ابطحی (حق عنوان هم مثل هميشه برای ما محفوظ!)

شب قبل از مراسم بين المللی گفتگوی تمدنها در قرقيزستان، مراسم بزرگداشتی از سوی يونسكو برای هفتاد و هشتمين سالگرد تولد نويسنده معروف روس: چنگيز آينمايوف بود. وی كتابی بنام جميله نوشته است كه يونسكو از آن خيلی تجليل كرده است. محتوای كتابهايش مخلوطی از عشق و سياست است كه از دوران كمونيستی محبوبيت فراوانی داشته و دارد. شب مراسم بزرگداشت وی، كه من هم در آن شركت داشتم، روی درياچه زيبای شهر دهها وسيله شبيه قايق كاغذی انداخته بودند كه در آن آتش روشن كرده بودند و روی آب روان بودند. رئيس جمهور قرقيزستان می گفت اينها تركيب آب و آتش هستند كه ظاهراً قابل جمع شدن نيستند ولی همچنان كه در كتابهای چنگيز عشق و سياست جمع شده اند، آب و آتش هم اينجا جمع شده اند. اينكه پاسداشت يك نويسنده بزرگ روس با اين عظمت برگزار شد، خيلی ديدنی بود. همه هم در مورد اين نويسنده صحبت كردند. موزيك و ترانه بسيار زيبايی هم با لباس همه تمدنها پخش كردند و آقای ماتسورا-مدير كل يونسكو نيز هديه ای به پاس زحمات ايشان داد.

من هم سخنرانی كردم و از اينكه آينده گفتگوی تمدنها با پاسداشت يك نويسنده فرهنگی پيوند خورده ابراز خوشحالی كردم.

سر شام از جوانان ايران زياد می پرسيد. می خواست از روابط جوانان بپرسد. مترجم با لهجه تاجيكی ترجمه می كرد: جوانان ايران «نگار» هم دارند؟ به تناسب سوابق زندگی در اروپا و اتحاد جماهير شوروی به عربها متلك می گفت. ولی از اينكه اين سالها فكر نوی اسلامی كه آقای خاتمی را سمبل آن می دانست رشد كرده خوشحال بود. در سخنرانی اش اين را گفت و اضافه كرد كه من اولين ماجرايی كه از عربها به صورت جوك شنيدم اين بود كه يكبار يك عربی در بيابان با شتر می رفت، زنش پياده جلوی او بود. به يك باديه نشين برخورد كرد، ديد داد می زند كه زن عرب بايد پشت او راه برود. اين دستور عقيدتی ماست. آقاهه از روی شتر داد زد آن زمانها كه زنها از عقب می رفتند، وقتی بود كه هنوز ميدانهای مين به وجود نيامده بود و در شرايط فعلی زنها بايد جلو بروند! اين مقدمه يك بحث طولانی من و او شد.

ولی انصافاً تجليل زيادی از اين نويسنده كردند. اين كار جای قدردانی دارد.