درباره اجلاس اخير دفتر تحكيم وحدت كه در آن، سرانجام دفتر سياسی اين تشكيلات انتخاب شد و دو فراكسيون شيراز و علامه در كنار هم نشستند رضوی فقيه با خبرگزاری ايسنا مصاحبه كرده است. رضوی فقيه با اشاره به نحوه‌ برگزاری انتخابات اخير شورای مركزی اين اتحاديه، گفت:

 توافق جدی ميان گرايش‌های مختلف دفتر تحكيم وحدت امری مهم و سرنوشت‌ساز برای تحكيم و جنبش دانشجويی است . هر دو گرايش موجود كه به رغم نزديكی بسيار زياد فكری و سياسی هم‌چنان در قالب دو فراكسيون مستقل موضع مي‌گيرند پس از ساعت‌ها بحث و گفت‌وگو در مورد تركيب اعضای شورای مركزی به تفاهم رسيدند اما تركيب قطعی و نهايی اين شورا در آخرين ساعت مشخص شد كه خوشبختانه با حداكثر توافق ممكن نيز انتخاب شدند.

وی گفت:  در شرايط دشوار كنونی كه دانشگاه و دانشجويان تحت فشارهای سياسی و قضايی و امنيتي‌اند و جنبش اصلاحات نيز دچار بن‌بست‌های سياسی و تئوريك شده، حضور افراد موجه و با تجربه در كنار هم و صميمت تشكيلاتی آنها با هم مي‌تواند تجربيات و توانايي‌های تئوريك را هم‌چون خونی به رگ‌های جنبش دانشجويی و حركت اصلاحی تزريق كند و غبار نااميدي‌ها را به ويژه از دل نسل جوان بزدايد.

وی در پاسخ به اين پرسش كه آيا به نظر شما پارلمان دانشجويی را مي‌توان بديلی مناسب برای دفتر تحكيم وحدت به شمار آورد؟ پاسخ داد:

به لحاظ ساختار و كاركرد قطعا نمي‌توان پارلمان دانشجويی را بديلی برای دفتر تحكيم وحدت به عنوان كنفدراسيونی مركب از انجمن‌های دانشجويی با مرامنامه و اهداف خاص و مشخص به شمار آورد. دفتر تحكيم وحدت جبهه‌ای است دانشجويی مركب از سازمان‌هايی كه به وحدت تئوريك، استراتژيك و تا حدی تشكيلاتی رسيده‌اند، اما پارلمان دانشجويی يك نهاد فراگير است كه مي‌تواند همه‌ی گرايش‌های دانشجويی حتی متضادترين آن‌ها را در برگيرد و قطعا نمي‌توان آن را يك سازمان يا يك جبهه و كنفدراسيون دانشجويی با اهداف و عقايد خاص قلمداد كرد. امروز جنبش دانشجويی به دنبال نهادينه كردن و تحكيم دموكراسی است و پارلمان دانشجويی را مي‌توان ميوه‌ی دموكراسی دانست نه سازمان رهبری كننده‌ی جنبش برای رسيدن به دموكراسی.

قطعا تحكيم و سازمان‌های رهبری كننده‌ی جنبش پيشروی دانشجويی نمي‌توانند از چنان گستردگی و فراگيری برخوردار باشند كه تمام گرايش‌های موجود دانشجويی و حتی گرايش‌های ضد دموكراتيك و ضد مدنی را نيز در بر بگيرند.

رضوی فقيه سپس درباره‌ی «دفتر تحكيم دموكراسي» كه ابتدا خود آن را مطرح كرده بود، توضيح داد: آنچه سال‌هاست در بدنه‌ی دفتر تحكيم وحدت جريان دارد، تناسب و همخوانی با دفتر تحكيم دموكراسی به عنوان يك جبهه‌ی دانشجويی دموكراسي‌خواه و غير ايدئولوژيك دارد نه با مرامنامه و اساسنامه‌ی دفتر تحكيم وحدت كه مربوط به روزگار گذشته است. بنابراين يا بايد ساختار تشكيلاتی و مبانی تئوريك تحكيم وحدت را اصلاح و بازسازی كرد و يا اتحاديه‌ای جديد كه غير ايدئولوژيك، غير متمركز و تكثرگرا باشد، تشكيل شود و قطعا با توجه به شعارها و مطالبات سال‌های گذشته‌ی جريانات دانشجويی مي‌توان گفت محور وحدت سازمان‌ها و افراد دانشجويی در چنين جبهه‌ای بايد دموكراسی و حقوق بشر باشد.

البته شخصا ترجيح مي‌دهم تا فرارسيدن زمان مناسب برای تاسيس و راه‌اندازی چنين تشكل و كنفدراسيونی، دانشجويان دموكراسي‌خواه در قالب دفتر تحكيم وحدت به عنوان تنها گزينه‌ی موجود فعاليت كنند.

 رضوی فقيه در مورد گستره و دامنه‌ فعاليت دفتر تحكيم دموكراسی گفت: در حالی كه دفتر تحكيم وحدت مشكلات اساسنامه‌يی و مرامنامه‌يی زيادی در رابطه با پوشش دادن به كانون‌ها و تشكل‌های دانشجويی غير از انجمن‌های اسلامی دارد، تحكيم دموكراسی مي‌تواند فارغ از اين محدوديت‌ها به

سازماندی توده‌های دانشجويی بيرون از انجمن‌های اسلامی بپردازد.

در شرايط كنونی تاسيس پارلمان دانشجويی بيشتر يك سراب است تا يك واقعيت؛ چرا كه حكومت و قدرت سياسی بايد برای راه‌اندازی چنين نهادی همدلی و همكاری كنند و به سبب هزينه‌های گزاف راه‌اندازی و ادامه‌ی كار و برگزاری انتخابات آن و تضمين ضمانت‌های لازم برای استقلال پارلمان دانشجويی از حكومت و نهادهای حكومتی بدون وجود بسترهای مناسب در ساختار و فرهنگ سياسی امكان تاسيس آن به شكل پويا و مستقل از قدرت فراهم نيست.

در شرايطی كه عده‌ای برای شهروندان حق انتخاب نماينده در قوه‌ی قانون‌گذاری قائل نيستند و به رغم تصريح قوانين بستر لازم برای تاسيس تشكل‌های مستقل در سطح جامعه‌ی مدنی فراهم نمي‌كنند طبيعتا نمي‌توانند يك پارلمان دانشجويی مستقل و برآمده از اراده‌ی عمومی دانشجويان راه بيندازند. بنابراين بهتر است به دنبال تشكل‌هايی باشيم كه دانشجويان را با تفكرات و مبانی نظری و مطالبات خاص گرد هم مي‌آورد و آنها را در برابر مديريت متصلب متحد مي‌كنند تا بتونند تصلب را شكسته و در ساختارهای سياسی، اجتماعی و فرهنگی انعطاف ايجاد كنند؛ تا آن وقت زمينه‌های لازم برای تاسيس پارلمان دانشجويی فراهم شود.

با بيست و پنج سال تجربه‌ی دموكراسی پارلمانی هنوز نتوانسته‌ايم يك مجلس و پارلمان كاملا ملی و آزاد داشته باشيم كه نمايندگان واقعی مردم در آن حضور داشته باشند، در اين صورت چگونه مي‌توانيم يك پارلمان دانشجويی را بدون تجربه‌ی پيشين و صرفا از نقطه‌ی صفر تاسيس كنيم؟ در واقع قبل از تاسيس پارلمان دانشجويی بهتر است تشكيل آن را مشق و تمرين كنيم.

كشورهايی كه پارلمانی دانشجويی دارند، پارلمان مستقل ملی و ساختار پويا، پايدار دموكراتيك نيز دارند و بنابراين نمي‌توان در يك ساختار كلان غير دموكراتيك يك جز كوچك را دموكراتيك كرد. ما نمي‌توانيم راهی كه جوامع دموكراتيك صد ساله رفته‌اند يك شبه طی كنيم مگر آن كه شرايط لازم را برای اهداف خود فراهم آوريم.

شايد گاه تلقی شود كه دانشجويان ديگر تمايل به ورود مستقيم به رويارويي‌های سياسی ندارند كه تا حدی نيز درست است اما رفتار، گفتار، انديشه‌ها و خواسته‌های دانشجويان قدرت سياسی و ارزش‌های مورد تاكيد و تاييد و حمايت آن را بي‌پروا به چالش مي‌كشد كه نمودهای اين مبارزه‌جويی آرام و

هوشمندانه را مي‌توان در سطح دانشگاه و كوچه و خيابان و در منازل و محافل مشاهده كرد.
جامعه آرام آرام به سمت سكولاريزاسيون معتدل و فراگير پيش مي‌رود و پيش‌قراول اين حركت تدريجی نيز جامعه‌ی دانشجويی است كه جرات و جسارت زيادی برای اثبات كردن خود و جدی گرفته شدن دارد.

در اين ميان تحكيم وحدت و انجمن‌های اسلامی نقشی دو گانه دارند و اين دو گانگی وضعيتی بسيار دردناك و تراژيك برای آن‌ها رقم زده است. اين‌ها از يك سو ريشه در سنت و قدرتی دارند كه نسل امروز دانشجويان آن‌ها را به چالش فرا خوانده‌اند و از سوی ديگر نماينده‌ی مطالبات دانشجويانی شده‌اند كه قدرت و سنت را بي‌رحمانه نقد مي‌كنند و بر تحكيم و انجمن‌ها فشار مي‌آورند كه قدرت و سنت را بي‌رحمانه نقد و مطالبات‌شان را با صراحت، شدت و سرعت بيشتری مطرح كنند. با اين همه دفتر تحكيم وحدت و انجمن‌های اسلامی به رغم فشارهای دو جابه تنها بستری است كه مي‌تواند مطالبات دانشجويان را مطرح كند و از سوی ديگر فضايی برای تجمع و گفت‌وگوی دانشجويان تحول‌خواه و فعال باشند.

رضوی فقيه در باره انتخابات آينده رياست جمهوری نيز گفت:

مقوله‌ انتخابات به شوخی و بازی تبديل شده است. آن‌ها كه حاضر شدند برای تشكيل مجلس يكدست هزينه‌ی سياسی زيادی بپردازند برای انتصاب يك رييس جمهور مطيع‌تر نيز چنين هزينه‌ای را خواهند پرداخت.