با تفاوهم برسر اتخاذ موضعی واحد در برابر فعالیت های اتمی ایران

و رفرم های سیاسی و اقتصادی در خاورمیانه بزرگ

آینده ایران

حاصل کارکنفرانس گروه 8

از آب در آمد!

کنفرانس سران کشورهای بزرگ سرمایه داری و صنعتی جهان در امریکا، عملا به اجلاسی برای تفاهم وتوافق برای موضع گیری واحد در برابر فعالیت های اتمی ایران تبدیل شد. بخش دیگری از تفاهم وتوافق این اجلاس به طرح بزرگ خاورمیانه امریکا باز می گردد که در آن نیز به نوع دیگری مسئله ایران مطرح است. یعنی رفرم های سیاسی و اقتصادی مورد نظر امریکا در کشورهای خاورمیانه به شمول ایران، ترکیه، اسرائیل و افغانستان. به این ترتیب می توان چنین ارزیابی کرد که کنفرانس یاد شده بیش از آنکه به عراق پرداخته باشد و یا سیاست های جهانی امریکا را قبول و یا رد کرده باشد، برسر موضوعاتی به تفاهم رسیده است که در یکی از آنها مستقیما ایران را مورد نظر دارد(فعالیت اتمی ایران) و دومی بطور غیر مستقیم شامل حال ایران می تواند بشود. یعنی طرح امریکائی رفرم سیاسی و اقتصادی در ایران و دیگر کشورهای یاد شده در طرح خاورمیانه بزرگ امریکا. همه شواهد حکایت از آن دارد که امریکا برای دست یابی به این تفاهم و همکاری با خود، کوشید مسائل مربوط به انتقال حکومت به عراقی ها را قبل از این اجلاس سروسامان بخشیده و عملا عراق را از دستور اول کنفرانس حذف کند تا بتواند ایران را مستقیم و غیر مستقیم جانشین آن کند.

قطعنامه پایانی اجلاس حکام اتمی و سازمان جهانی انرژی اتمی و همچنین مذاکرات سیاسی که بزودی در خاورمیانه با رایزنی ها، سفرها ودیدارهای سیاسی و نشست و برخاست ها شروع خواهد شد، ماهیت واقعی تصمیمات کنفرانس سران 8 کشور امریکا، ژاپن، کانادا؛ انگلستان، آلمان، فرانسه، ایتالیا و روسیه را روشن خواهد کرد. همچنان که عزم کشورهای عضو امارات متحده عربی برای حاکمیت بر سر جزیره ایرانی ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک نشان دهنده تنش های نظامی – سیاسی آینده خواهد بود. تصرف این سه جزیره در خلیج فارس، از همان ابتدای امر می تواند چنان نظامی باشد که آنها را بدون پرده پوشی و نیاز به زمان، فورا تبدیل به پایگاه های بزرگ نظامی برای امریکا کند، گرچه بنام و بهانه جلوگیری از تنش جنگی در خلیج فارس و دفاع از انتقال نفت.