روز
زن بزن
و. ویرایش

دیروز در میدان رسالت تهران با صحنه ای مواجه شدم که کلی اعصابم رو به هم ریخت و شبم را به کابوس ودل آشوبه بدل کرد.

 گویا پسری مزاحم دختری شده بود و از همان متلکهای جنسی معروف این میدان که هر بارکه رد میشنوی البته اگر کر نباشی میشنوی  به دخترک گفته بود .دخترک بیچاره  بیش از هجده سال نداشت .

 دخترک هم  در مقابل حرفهای زشت اوبی تفاوت نگذشته بود و همان حرفها را البته در وجهی بسیار مودبانه تر نثار مردک کرده بود .مرد ک هم به واسطه مرد بودن و لابد هزار و یک دلیل اجتماعی دیگر به جان دخترک بیچاره افتاده بود و کتکش زده بود .دخترک گریه کنان اما کوتاه نمی آمدو همچنان جواب مرد را میداد .

هر چند کل این صحنه برایم آزاردهنده بود و دلم مثل همیشه که چنین ماجراهائی را می‌بینم آشوب شد. اما دلیل ناراحتیم چیز دیگری است. اینکه زنان و مردانی که این صحنه را می‌دیدند ‌بی‌تفاوت لبخند می‌زدند و هیچ مداخله ای نمی کردند. راستش را بگویم از زنان حاضر در صحنه بیشتر لجم گرفت. چون هر زنی معمولا در زندگیش با چنین مسائلی مواجه شده و از این‌بی‌حرمتی‌ها به شخصیتش زیاد شنیده  اما زنان هم‌بی‌تفاوت می‌گذشتند. مردان و بویژه رانندگان را که نگو از این صحنه ی  در هم شکستن غرور و شخصیت یک دختر بیچاره که آماج بدترین حملات شده بود لذت می‌بردند و لبخندهای‌بی‌معنی و پوچ  می‌زدند. لبخندهائی مشمئز کننده و بیمار...

من و دوستم با بدختی مداخله کردیم و دخترک را که رنگ به صورت نداشت و می‌لرزید  از انجا و از حمله‌های فیزیکی و کلامی مردک دور کردیم .دخترک به تلخی گریه می‌کرد و حرفهای مشمئز کننده ی را که ازآن ولگرد شنیده بود برایمان بازگو می‌کرد. و من از خشم می‌لرزیدم. بیهوده دلداریش میدادم. دوستم که احساساتی شده بود  می‌خواست برگردد و حساب مردک را برسد که به زور منصرفش کردیم  .

ناراحتی من از دیدن این ماجرا  بیتفاوتی. بیغیرتی و‌بی‌اخلاقی مردان و زنانی بود که ظلم به یک موجود‌بی‌پناه را میدیدند اما لبخند میزدند. به کجا رسیده ایم؟