ريشه‌های فحشا و اعتياد
حكم
رسيد به
120
ميليون تومان

طی 27 سال، جمعيت ايران دو برابر شد. حال نگاه كنيد و بر شمريد تعداد سالن‌های سينما، تاتر و ميدان‌های ورزشی كه دراين 27 سال ساخته شد و شمار آنها را مقايسه كنيد با شمار مساجد، تكيه‌ها، امام زاده‌ها، حسينه‌ها، سقاخانه‌ها، زندان‌ها و... درپايان اين مقايسه آماری، برگرديد روی آمار فحشاء، اعتياد، جنايت و شمار بيماران روانی، خالی بودن مساجد و نماز جمعه‌ها. چه نتيجه‌ای بدست می‌آيد، جز اينكه همه اين معلول به يك علت باز می‌گردند؟ حكومت به راه خود می‌رود و بر آن پای می‌فشارد و مردم به راهی ديگر. واقعيات حكم خود را صادر ميكند. حال بايد بازگشت به مصاحبه‌هائی كه درباره مشكل اكران فيلم‌های فارسی می‌شود.

سيروس تسليمی، پخش كننده فيلم "حكم" می‌گويد:

استقبال مردم از فيلم‌های جدی و فرهنگی نشان می‌دهد كه فرهيختگان با سينما آشتی كرده اند. ما اين را با نمايش فيلم‌های بيد مجنون، گيلانه و حكم مشاهده كرديم. فكر می‌كنم از فيلم "هشت پا" ساخته عليرضا داوود نژاد نيز همينگونه استقبال بشود.

مشكل اينست كه با اكران فيلم‌های جديد، فيلم‌هائی مثل حكم چند سينمای مهم  را ازدست می‌دهند، درحاليكه اين فيلم‌ها هنوز بيننده دارند و گيشه آنها شلوغ است.

در همه دنيا اگر فيلمی فروش داشته باشد به تعداد سينماهای كه آن را نشان ميدهند اضافه می‌شود اما درايران برعكس است. فيلمهای پرفروش سينمای ما به دليل كمبود سالن بيش از سيصد چهارصد ميليون تومان نمی فروشند .

اگر "حكم" در سينماهای بيشتری نمايش داده می‌شد فروش آن به مرز ميليارد هم می‌رسيد.  اين فيلم فقط در طول دو هفته 120 ميليون تومان فروش داشت. هيچ فيلمی تاكنون اين ركورد را نداشته است.