اشپيگل: آيا شما در مورد ايران نيز به همين اندازه خوش بين هستيد؟

كيسينجر: بالاخره واشنگتن يك زمان ناگزير خواهد شد مهمترين تصميم خود را اتخاذ كند. سوال اين است كه در نهايت چه كسانی پيروز خواهند شد: آيا آنهايی كه به تغيير رژيم ايران معتقدند موفق خواهند شد يا آنهايی كه طرفدار مذاكره هستند؟ در مورد ايران بايد اين موضوع را مد نظر داشته باشيم كه كشورهای دموكرات بايد مراقب پيامدهای گسترش سلاحهای اتمی باشند و از خودشان بپرسند اگر بمب گذاريهای مادريد اتمی بود، اگر تجاوزگران به نيويورك از سلاحهای اتمی استفاده می‌كردند و يا اگر ۵۰،۰۰۰ نفر در نيواورلئان بر اثر حمله اتمی جان خود را از دست می‌دادند، آن‌ها چه اقدامی می‌كردند؟ در آن صورت ديدگاه جهان ( در مورد گسترش سلاحهای اتمی ) بسيار متفاوت از ديدگاه فعلی خواهد بود. بنابراين ما بايد از خود سوال كنيم كه برای مبارزه با مشكل گسترش بيشتر سلاحهای اتمی، چقدر انرژی می‌خواهيم بگذاريم؟

اشپيگل: در چه مقطعی بايد شورای امنيت سازمان ملل به برنامه اتمی ايران رسيدگی كند؟

كيسينجر: ما تا زمانی كه كاملاً مطمئن شويم چه چيز می‌خواهيم و آيا قادر هستيم به آن دست پيدا كنيم، بايد از رويارويی ديگری در شورای امنيت اجتناب كنيم. مسئله ايران مهمتر از كره شمالی است. ايران كشور مهم تری است و گزينه‌های بيشتری برای اين كشور وجود دارد.

اشپيگل: آيا گزينه نظامی نيز وجود دارد؟

كيسينجر: به لحاظ تاكتيكی، حذف گزينه نظامی عاقلانه نيست، اما هر تا گفته می‌شود امريكا بايد حمله نظامی را به عنوان يك گزينه مدنظر داشته باشد، قيامتی برپا می‌شود. اين مسئله كه ما بايد در مورد خطرات گسترش سلاحهای اتمی با يكديگر به توافق برسيم، حائز اهميت است. منظور من اين نيست كه فقط يك نشست ديگر را با حضور وزرای خارجه برگزار كنيم. ما بايد ببينيم كه برای حل اين مسئله چه مشوق‌هايی را می‌توانيم ارائه دهيم و چه فشارهايی را می‌توانيم اعمال كنيم. اما ايران نيز بايد بداند كه همه ما جدی هستيم. طبيعتاً هيچكس خواهان وقوع بحرانی ديگر در منطقه خاورميانه نيست.