در نشست سه نفره فاطمه معتمدآریا، تهمینه میلانی و نیکی کریمی با عنوان "زن و سینما" در نمایشگاه کتاب ناشران زن ایران حرف‌هائی زده شد که خواندن آنها از زبان زنانی که دست روی سینمای ایران گذاشته اند کم اهمیت نیست. از آن نشست این گزیده را بخوانید:

نیکی کریمی- ادبیات در زندگی من حرف اول را می‌زند، از زمانی که خودم را شناختم. تا اینکه وارد سینما شدم. هستند کسانی که عاشق بازیگری‌اند و برایشان مهم است که تا آخر عمر بازیگر بمانند، اما برای من این طور نبوده است.

فاطمه معتمدآریا- هر فیلمی که شکل می‌گیرد بر اساس تفکر یک سناریست است و فیلم بر اساس یک نوشتار ساخته می‌شود، ما هم مجری اندیشه‌های کسی هستیم که نویسنده فیلمنامه است و چه بخواهیم و نخواهیم از ابتدا، کارمان با نوشتن یک فرد آغاز می‌شود.

در فیلم‌هایم تنها تلاشم بر این استوار است که بتوانم تصویر درستی از اندیشه نویسنده و کارگردان ارائه بدهم و تابع انتخاب و نگاه او باشم.«گیلانه» هم به همین شکل کار شد و برای من احساس دِینی بود که نسبت به جنگ و کسانی که همه چیزشان را از دست دادند داشتم.

تهمینه میلانی- شخصیت گیلانه فوران نقش مادر در سینما است. بدون هیچ ادعایی یک مادر را بر پرده سینما می‌بینید.

میلانی- ادبیات در رابطه با سینما مانند نقشه ای است که بر اساس آن بنایی ساخته می‌شود. این نقشه در سینما زیربنایی‌ترین شکل را دارد که اگر خدشه ای بر آن باشد کل معماری سینما به هم می‌خورد. اصلی‌ترین پایه هنر نمایشی ادبیات است و بدون آن معنایی ندارد.

معتمد‌آریا- (دربازه زن و سینما) خیل جوان‌هایی که جراحی‌های زیبایی می‌کنند برای این است که نمی‌پذیرند خودشان باشند. دنیا حرف ما را می‌شنود، چرا که ما حرف خودمان را می‌زنیم.
سینمای ما در دوره خاصی - نه سینمای امروز-، برای دنیا سخن از انسانیت، روابط انسانی و عاطفی زد و دنیا حرف او را شنید. چرا که سابقه عمیق فرهنگی مان را در فیلم‌ها منعکس کردیم. ما آنچه در روابط اجتماعی و خانوادگی داشتیم را طرح کردیم، که دنیا خود فاقد آن بود.
سینما نسبت به ادبیات همیشه خودش بوده و خودش را منتقل کرده است. ادبیات هم باید خودش را در داخل ایران کشف کند و روی پا بایستند تا بتواند در دنیا شناخته شود.

ما باید از حقوق از دست رفته تاریخی زن ایرانی دفاع کنیم، باید فرزندان پسر خود را طوری تربیت کنیم که به حقوق زنان احترام بگذارند و هم پای ما پیش بروند.