محسن آرمين
ناگفته هائی كه اين روزها فاش می شود
به بهانه جنگ با عراق هم
می خواستند دولت نظامی تشكيل دهد!

محسن ارمين سخنگوی سازمان مجاهدين انقلاب اسلامی در گفت و گو با ايسنا با اشاره به ساگرد آغاز جنگ گفت: به دليل پاره‌ای از مصلحت‌انديشي‌های ناموجه هرگز در طول سال‌های پس از جنگ اجازه‌ی نقد و بررسی اين مهم‌ترين حادثه‌ی سال‌های پس از انقلاب داده نشد.

متاسفانه نقدها و بررسي‌ها در طول سال‌های پس از انقلاب و پس از جنگ محدود شد به نقدهای منحصر به جنبه‌های تاكتيكی نظامی و هم‌چنين محيط‌های نهادهای نظامی. بنابراين ما در عرصه‌ی عمومی و عرصه‌ی سياسی به هيچ وجه شاهد فضای مناسب برای نقد و بررسی جنبه‌های استراتژيك و سياسی جنگ نبوده‌ايم.

در اين ميان نظاميان بيشترين حساسيت را داشتند و نسبت به هر گونه نقدی واكنش نشان مي‌دادند. امروز خوشبختانه همزمان با هفته‌ی دفاع مقدس مي‌بينيم كه باب گفت‌وگوهای انتقادی درباره‌ی جنگ گشوده شده، مثلا نكات قابل توجهی كه آقای هاشمی رفسنجانی درباره‌ی جنگ و علل طولانی شدن آن مطرح كردند و يا اظهارات آقای محسن رضايی به عنوان تفكر مخالف نمونه‌ی روشنی از اين گفت‌وگوهاست. ما اين امر را به فال نيك مي‌گيريم و اميدواريم كه فضای لازم برای نقد جدی و سازنده از جنگ و جمع‌بندی تجارب آن فراهم شده باشد.

آرمين درباره ادامه جنگ پس از فتح خرمشهر گفت: از موضعی كاملا پيروز مي‌توانستيم در آن زمان جنگ را به صورت مقتدر پايان ببريم، اما اين اتفاق نيفتاد. علت هم اين بود كه دو رويكرد به جنگ وجود داشت، يكی نظامی و ديگری سياسی. رويكرد سياسی در آن زمان در اقليت و معتقد بود كه اين جنگ نمي‌تواند طرف پيروز داشته باشد. بنابراين در پی يك پيروزی چشمگير به سمت اقدامات سياسی برای به پايان بردن جنگ از موضع عزت و پيروزمندی حركت كرد، اما رويكرد نظامی بر اين فرض پايه‌گذاری شده بود كه جنگ مي‌تواند طرف پيروز داشته باشد، طرفداران اين راهبرد معتقد بودند مي‌توانند طرف پيروز جنگ باشند و البته لازمه‌ی اين امر را اين مي‌ديدند كه همه چيز در اختيار نظاميان باشد، حتی اداره‌ی كشور و دولت را نيز از امام مطالبه كردند، اما امام هرگز اين درخواست را اجابت نكرد.

سخنگوی سازمان مجاهدين انقلاب اسلامی، در ادامه گفت:به هر حال آن زمان راهبرد سياسی طرفداران كمتری داشت به همين دليل جنگ به طول انجاميد و رفته رفته سياسيون و پس از آنها اقتصاديون متوجه شدند كه جنگ به اين ترتيب قابل تداوم نيست و به همان نظر امام رسيدند كه در مقطع پيروزی خرمشهر پايان نقطه‌ی جنگ بود، اما بنا بر مشرب امام كه همواره به نظرات كارشناسی بها مي‌داد به كارشناسی اكثريت كه به ادامه‌ی جنگ معتقد بود بها دادند. سپس بخشی از نظاميان هم به همان نتيجه‌ای رسيدند كه سياسيون و اقتصاديون رسيده بودند و نهايتا امام قطعنامه‌ی 598  را پذيرفت.