فشار همه جانبه به حزب الله لبنان برای خلع سلاح آغاز شده است. علاوه بر دولت لبنان و چهره های سياسی اين كشور مانند "وليد جنبلاط" اتحاديه اروپا نيز فشار خود را برای اين خلع سلاح آغاز كرده است. خاوير سولانا مسئول سياست خارجی اتحاديه اروپا اعلام كرد:

«حزب‌الله بايد تصميم بگيرد می خواهد يك نيروی مسئول در عرصه سياست لبنان باشد و يا قصد دارد پايگاهی برای ايران. اميدوارم تصميم سازمان ملل برای خلع سلاح حزب‌الله به سياسي‌ترين شكل ممكن صورت گيرد تا از اين طريق حزب‌الله به نيرويی سياسی در لبنان تبديل شود .گرچه روابط حزب‌الله با جمهوری اسلامی اين روند را مشكل خواهد كرد.

از سوی ديگر سيدحسن نصرالله رهبر حزب‌الله لبنان در يك اظهار نظر توام با نرمش سياسی گفت: خلع سلاح حزب‌الله با عجله، از طريق اعمال زور و تحريك نبايد صورت گيرد بلكه از طريق گفتگو بين لبناني‌ها اين كار بايد انجام شود.

حسن نصرالله، برخلاف اظهارات مقامات جمهوری اسلامی و يا سياست های تبليغاتی سيمای جمهوری اسلامی و حتی در برابر پيام تبريك رهبرجمهوری اسلامی به حسن نصرالله گفت: هيچ يك از طرفين برنده اين جنگ نشده اند؛ چرا كه قطعنامه شورای امنيت سازمان ملل وارد عمل شد، قبل از اين كه پيروز اين جنگ مشخص شود.

( اين مواضع كاملا مغاير نظر و نظرات مقامات جمهوری اسلامی است كه همچنان می خواهند لبنان بعنوان اولين خاكريز جنگی باقی بماند و عملا لبنان را می خواهند پيش بياندازند تا خود در پناه آن حركت كنند. حكومتی كه حتی به برندگان انتخاباتی با 22 ميليون رای اجازه انتشار يك روزنامه نداد و تحمل آنتن های تلويزيون و يا چند سايت اينترنتی را ندارد و جلوی انتشار كتاب را گرفته، وقتی از مجهز شدن يك حزب سياسی در يك كشور ديگر به موشك دفاع می كند بايد ريگی به كفش داشته باشد. حزبی كه حتی تلويزيون ويژه و منطقه ای بنام "المنار" دراختيار دارد. مقايسه كنيد اين شرايط حزب الله لبنان را با احزاب در جمهوری اسلامی. چه كسی می تواند اين دوگانگی در سياست داخلی و نسخه پيچی برای حزب الله لبنان را حسن نيت تعبير كند؟)