در سال 1379 در شرايطی كه اينجانب در زندان اوين دوران محكوميت غيرقانونی خود را سپری ميكردم، جبهه ملی ايران در يك اقدام نمادين مرا به عضويت در شورای اجرائی و شورای رهبری خود برگزيد. احترام و دلباختگی من به دكتر مصدق از يكطرف و اعتقاد به ضرورت و اهميت كار دسته جمعی از طرف ديگر مرا بر آن داشت تا در كنار جبهه ملی به تجربه اندوزی كار گروهی بپردازم. با گذشت زمان و شتاب تحولات و دگرگونی آرايش نيروهای سياسی در كشور و بخصوص تحرك اميدوار كننده نسل جديد، بتدريج اين تفكر در من ريشه گرفت كه عشق وافر من به خانواده بزرگ آزاديخواهان ايران با حضور و عضويتم در يك گروه خاص سازگاری نداشته و محدوديت های زيادی برای همكاری من با گروههای وفادار به استقلال، سربلندی، حاكميت ملی و دمكراسی ايران ايجاد ميكند. حساسيت شرايط كشور به برطرف كردن ترديدهايم  شتاب بخشيد و مرا نهايتاٌ به اين تصميم رهنمون نمود كه عشق من به شكل گيری كنگره فراگير حاكميت ملی و دمكراسی بزرگتر از آن است كه در حصارهای تشكيلاتی فقط يك جريان يا تفكر سياسی از جمله جبهه ملی بگنجد. از اينرو و در تداوم راه نهضت ملی ايران، آمادگی خود را به عنوان يك ايرانی جهت همكاری با همه گروهها و جريانهای فكری علاقمند به حاكميت ملی و دمكراسی اعلام نموده و گذار به حاكميت ملی و دمكراسی را فقط در گرو همكاری و همدلی همه فعالين سياسی برای برپايی كنگره فراگير حاكميت ملی و دمكراسی خواهی ميدانم و از همه آزاديخواهان، كه ساختار حقيقی و حقوقی نظام موجود را مانعی برای استقرار دمكراسی و حاكميت ملی ميدانند و چاره كار را در تشكيل مجلس موسسان برای تدوين قانون اساسی متكی به اراده ملت ايران از طريق مبارزات مدنی و مسالمت آميز می جويند، دعوت ميكنم كه بخاطر نجات كشور هر چه سريعتر خود را از حصارها و زنجيرهای خودخواهی سنتی و تنگ نظريهای سياسی رها كرده و به برپايی اين كنگره فراگير همت گمارند، در غير اينصورت تاريخ در مقابل هرگونه تأخير و درنگی بيرحمانه داوری نموده و نسل های آتی از ما بعنوان انسانهای غيرمسئول ياد خواهد كرد.

عباس امير انتظام
تهران -  24 مرداد 1385