انتخابات انجمن صنفی
 روزنامه نگاران
هيچ فرصتی را
درهيچ انتخاباتی
از دست ندهيد!
الپر

دوشنبه(امروز) انتخابات انجمن صنفی روزنامه‌نگاران است. ساعت يك بعد از ظهر. هميشه از رقابت‌های كوچك دموكرانيك خوشم می‌آمده، مثل انجمن‌های دانشجويان. كليت‌اش دموكراتيك است، ولو كلی زد و بند و بحث و دعوا و كنار رفتن و كنار نرفتن و حرف و حديث پشتش باشد. اين بار، مانند دو سال قبل اما به مراتب جدی‌تر، روزنامه‌نگاران راستی برنامه‌چيده‌اند برای گرفتن انجمن ازدست اصلاح طلبان. لذا خيلی‌ها هم اين طرف تصور می‌كنند اين نهاد مهم مدنی و تا حدی سياسی الان در معرض خطر است. [خبر انتخابات و ليست كانديداها]

زمزمه‌های تشكيل انجمن تا جايی كه يادم هست به سال 76 برمی‌گردد كه جلسه مشتركی بين مديران مسئول چند روزنامه برگزار شد (موسوی خوئينی‌ها، شريعتمداری، دعايی، مرتضی نبوی، ...) و توافق كردند برای تشكيل اين انجمن. فكر كنم هنوز صورتجلسه اين جلسه را كه در نمايشگاه مطبوعات پخش شد داشته باشم. آن موقع راستی‌ها كم هم نبودند ولی بعد كه موج مطبوعات اصلاح طلب فضا را دست گرفتند، انجمن هم در روند تشكيل خود به دست اصلاح طلبان افتاد، مزروعي رييس شد و ارغنده‌پور دبير، و اتفاقا برخلاف تصور همه كسانی كه از دور نگاه می‌كنند اين گروه در مرحله تأسيس و اداره اوليه انجمن بسيار موفق هم بودند. مشكل بسياری از منتقدان مثل نيك‌آهنگ (كه اصل حرفشان البته درست است) اين است كه انجمن صنفی را با نظاير آن در اروپا مقايسه می‌كنند. در حالی كه اگر با نهادهای صنفی يا فرهنگی مشابه در ايران بررسی كنند، رشد انجمن صنفی در اين سالها بی‌نظير بوده است. انجمن صنفی روزنامه‌نگاران تنها سنديكای كارگری در ايران است كه در دپارتمان"NGO"های سازمان ملل متحد به ثبت رسيده و سازمان بين المللی كار(ILO) هم آن را به عنوان "تنها سنديكای مستقل و واقعی كارگری در ايران" به رسميت شناخته است. دانشكده اين انجمن هم يكی از كارهای بسيار موفقی است كه از نهادهای مدنی ايران بعيد است! كميته‌های مختلف انجمن هم فعاليت‌های قابل توجهی داشته‌اند كه به علت ضعف اطلاع رسانی كسی خبر ندارد. كم و كاستی و ناكارآمدی‌های زيادی هم داشته است. اما به هرحال با همه كاستی‌ها حيف است با بی‌خيالی و كم توجهی، دودستی تقديمش كنيم به راست. بد نيست بدانيد كه كانديداهای اصلاح طلب چند برابر عدد هيات مديره و بازرسان هستند و رأيشان پراكنده می‌شود، اما راست‌ها درست اندازه ظرفيت كانديدا دارند كه اين رأيشان را منسجم‌تر می‌كند.

انجمن صنفی، هم سياسی هست و هم نيست. كلی هم سر اين موضوع دعوا بوده. همانطور كه سر سياسی شدن يا نشدن اصل روزنامه‌نگاری دعوا بوده و هست. منتها اين دعوا يك شبه حل نمی‌‌شود. از آن طرف به قول تقی رحمانی كه می‌گفت چرا در ايران هميشه دعواهای بين آدمهای معتقد به دموكراسی و مدنيت باعث پيروزی فاشيست‌ها می‌شود، نبايد اينطور بحثها به بهای از دست رفتن اصل اين نهاد تمام شود.

غرض، دعوت به توجه به اين نهاد بااهميت صنفی روزنامه‌نگاری بود. اگر روزنامه‌نگار هستيد دوشنبه ساعت يك در خيابان كبكانيان باشيد، و اگر نيستيد دوستان روزنامه‌نگارتان را تشويق كنيد به حضور.