سيمای ج.ا
خود گويند
و خود خندند
آتش در نيستان

گويا مسؤولان تلويزيون خيلی جدی فكر می‌كنند كه هيچ منتقدی ندارند. فضای تلويزيون كاملن تك‌قطبی شده و از بس خودشان از هم تعريف كرده‌اند، توهمشان باورشان شده است. اولين بار كه خيلی واضح اين رويه را در پيش گرفتند بعد از نوروز بود كه گزارشهای تلويزيونی نشان می‌داد همه از برنامه‌های تلويزيون راضيند. حالا بعد از مسابقات جام جهانی از مردم گزارش تهيه می‌كنند و همه هم از تلويزيون تعريف می‌كنند و تشكر می‌كنند كه ايران تنها كشور خاورميانه است كه بازيها را پخش می‌كند (حالا خود اين خبر جعلی و دروغ هم كار تلويزيون است. البته آنها حق دارند چون تنها تلويزيون دولتی است كه از جيب مردم ايران خرج می‌كند و چنين موفقيت هايی را كسب می‌كند! در بقيه‌ی كشورها معمولن تلويزيون خصوصی وجود دارد و بخش خصوصی است كه اين كار را می‌كند. حالا اگر راست می‌گويند در ايران اجازه تلويزيون خصوصی بدهند تا مشخص شود در فضای رقابتی چند مرده حلاجند). بعد از گزارش، خود مجری هم باورش نمی‌شد و گفت حجب و حيای مردم ايران باعث می‌شود اشكالات ما را نگويند! آخ كه اين حجب و حيای مردم ايران كشت ما را! عجيب است؛ يعنی نمی‌فهمند كه اين فضای بدون منتقد روزی خواهد شكست؟ در كشورهای پيشرفته حتی اگر آدمهايی مثل مايكل مور وجود نداشت می‌گشتند يك منتقد درست و حسابی پيدا می‌كردند. البته در تلويزيون ايران از هر كس كه بخواهند انتقاد می‌كنند اما نوبت خودشان كه می‌شود سراغ پاركبان و كارگر ساختمانی و آبدارچی می‌روند تا نظر آنها را درباره‌ی برنامه‌های مشعشع تلويزيونی بپرسند..