آنچه كه درباره خشم و عصيان قوميت ها و مذاهب اقليت درايران نوشته می شود، تنها يك بخش از واقعيت احتمال تكه پاره شدن ايران است. درهر شهر و منطقه ايران زمينه های روياروئی و برخورد- حتی ميان محلات يك شهر- فراهم شده است. حتی در شهری مثل كاشان در مركز ايران كه مردم آن به ملايم ترين و محتاط ترين مردم ايران شهرت داشتند. دراين شهر هم مثل همه شهرهای ديگر، كه در محلات و خيابان های مختلف آن هيات های عزاداری مثل قارچ از زمين روئيده اند، چنين هيات هائی تشكيل شده است، اما تعداد آنها فورا به چشم هر تازه واردی می آيد. مثلا در برخی از خيابان های كاشان شايد 7 تا 8 هيات عزاداری تشكيل شده كه درتمام طول سال فعال اند. حكومت اين هيات ها را پايگاه حمايتی خود قلمداد كرده و از طريق مساجد و ارگان های نظامی همه نوع كمكی به آنها می كند، اما واقعيت اينست كه اين هيات ها نه تنها كمكی برای امنيت و حوادث احتمالا نظامی آينده نيستند، بلكه خود كانون های نا امنی و خطراند. هيچكدام از اين هيات ها چشم ديدن ديگری را ندارد، همه با هم رقيب اند و در جريان برگزاری مراسم عزاداری و اعياد مذهبی اين رقابت كه توام است با خشونت پنهان كاملا به چشم می آيد. اين هيات ها اسامی مختلف و گاه خنده داری را برای خود انتخاب كرده اند. مثلا هيات ديوانگاه حسين. اين هيات هر وقت عزاداری است با هرچه كه دم دستشان باشد توی سر و صورت خود می زنند. اين حركات چنان بدوی و وحشيانه است كه مردم حتی تاب ديدن آن را هم ندارند و اغلب با انزجار از آنها فاصله می گيرند.

اكثر اين هيات ها به بسيج مساجد وصل اند و افراد مسن و با سابقه مذهبی محلات جوان ها را به اين هيات ها جلب می كنند. شب های عزاداری بلند كردن علم و كوتل و علامت يك زورآزمائی و رقابت است. مثل مسابقه كشتی و يا مسابقه بوكس، و بر سر همين مسئله بين جوان های همين هيات ها نزاع و حتی چاقو كشی می شود. تازه، از محله كه بيرون می روند با محله ديگر بر سر همين مسائل رقابت شروع می شود. قديمی ترها و مسن تر ها، اسم بسيجی هائی را كه تازه موی صورتشان درآمده و چون نتراشيده اند بسيار نرم است، گذاشته اند "جوجو بسيجی”. بقيه مناسبات را خودتان حدس بزنيد. بر سر همين جوجوها نيز بين محلات و دسته ها و هيات ها رقابتی است كه اغلب به كتك كاری می كشد.