دریورش اخبار روزانه، گاه نکاتی از چنگ قلم در می روند و از باز شکافی درون آنها در امان می مانند که تا مدت ها افسوس می خوری چرا فرصت نشد به آنها بپردازی. حتی پس از هفته ها و ماه ها و گاه در مرور پشت سر مانده های سالها. نمی توان فراموششان کرد، نگفت و ننوشت، پیش از آنکه به "خاطره" و "خاطرات" تبدیل شوند.

برای آنکه به خویش بدهکار نباشم دو یادداشت می نویسم که مسئولین و آرایش دهندگان پیک نت هر گونه که اقتضای آرایش صفحه است آن را جای خواهند داد.

شاید، اگر جشن و سرور اتمی این روزها برپا نشده بود و ضرورت پرداختن به این شیوه حکومت داری و تبلیغات منبری گردن گیرم نمی شد، یاد آوری مصاحبه و سخنرانی آقای جواد لاریجانی در حاشیه اجلاس "داووس" و میز کشیده و افقی حاشیه همین اجلاس با حضور وزیر خارجه "منوچهر متکی" و مشاور ارشد رئیس جمهور "ثمره هاشمی" درکنار زلمای خلیل زاد مشاور کاخ سفید و نماینده امریکا در سازمان ملل هم به جمع همه آن یادآوری ها و یادمانده هائی می پیوست که هنوز پس از سالها "به روز"اند. مثل ماجرا انفجار حزب جمهوری اسلامی و کشته شدن دهها تن در آن حادثه شُوم که در یکی از دو یادداشتم به آن اشاره کرده ام. بهرحال این دو یادداشت را، که یکی درباره اجلاس داووس است و دیگری در باره انفجار حزب جمهوری اسلامی و جشن و سرور اتمی روزهای اخیر می خوانید. در کجای صفحه اول پیک نت؟ نمی دانم. هرکجا که جای دادند.