278  تن از روشنفکران آذربايجان ايران، با انتشار نامه ای خطاب به نمايندگان مجلس هفتم نوشتند:

نمايندگان محترم مجلس شورای اسلامي

چنانچه به‌خوبی واقفيد جامعه‌ی ما از دردهای مزمنی چون مسأله‌ی ملی (يا عدم تحقق حقوق قومی) رنج می‌برد و در شرايطی که مردم همچنان در راستای تحقق حقوق‌ حقه‌ی خويش پای می‌فشارند، طبعا آنانی که در جهت بر آورده شدن اين حقوق قدم‌های مثبت عملی بردارند، با دست پرتری به ميدان آمده‌اند. اينک به نظر می‌رسد که زمان حل مسأله‌، بدست خودمان فرا رسيده ‌باشد.

تاکنون دانشگاهيان، معلمان، روزنامه‌نگاران، هنرمندان، نويسندگان و بازاريان آذربايجانی طی صدها نامه‌ سرگشاده و قطعنامه، خواستار رسميت زبان مادری خويش در حيطه‌های آموزشی، رسانه‌های عمومی و ساير حوزه‌های اجتماعی شده‌اند، از خرداد 1385 نيز اين مطالبات از زبان ميليون‌ها آذربايجانی طی تحصن‌های دانشگاهی و تظاهرات خيابانی با صدای بلندتری تکرار شده‌اند. خواست‌هايی که به عنوان حقوق طبيعی انسان‌ها نه تنها هيچ مغايرتی با روح قوانين (اعم از قوانين داخلی يا ميثاق‌های بين‌المللی) ندارند، که در انطباق کامل با آن نيز هستند.

بی‌شک تحقق حقوق فوق، موجبات تقويت انسجام در جامعه را فراهم کرده و عدم آن نيز باعث تعميق شکاف‌ها وتشديد اختلافات داخلی خواهد شد.

 وکلای محترم

امضاکنندگان اين نامه به مثابه‌ی بخشی از جامعه‌ی روشنفکری آذربايجان، در اين شرايط حساس به حکم وظيفه‌ اخلاقی و ميهنی خويش و ضمن اعلام آمادگی برای همکاری کارشناسانه با کميسيون‌های ذيربط مجلس، از شما می‌خواهند تا پيش از آنکه ديگرانی بخواهند نسبت به اعاده‌ی حقوق حقه‌ی ما اقدام کنند، خود پيشقدم شده، با تهيه‌ و تصويب طرح "اجرايی کردن حقوق زبانی" در راستای بالفعل نمودن حقوق مردم اقدام عاجل معمول فرمائيد.

فردا ممکن است خيلی دير باشد.