وقتی آمدند
که تو را هم ببرند
دیگر کسی  
برای اعتراض نیست!
خسرو شمیرانی- شهرگان

نخست برای گرفتن کمونيست‌ها آمدند
من هيچ نگفتم
زيرا من کمونيست نبودم
بعد برای گرفتن کارگرها و اعضای سنديکاها آمدند
من هيچ نگفتم
سپس برای گرفتن کاتوليک‌ها آمدند
من باز هيچ نگفنم
زيرا من پروتستان بودم
سرانجام برای گرفتن من آمدند
ديگر کسی برای حرف زدن باقی نمانده بود" (برشت)

شايد اگر در سروده‌ى  بالا واژه‌ های "کاتوليک" و "پروتستان" را با نام هر يک از گروه‌های سياسی غير حاکم در ايران و "من" را با "اصلاح طلبان حکومتی" يعنی تنها نيروی سياسی که هنوز کم و بيش اجازه دهان گشودن دارد جايگزين کنيم، گوياترين تصوير از نگرش گروه‌های سياسی ايرانی به موضوع  آزادی در کشورمان باشد.

روزنامه آيندگان در اوج آزادی (بی قانونی)  1358 تنها با فتوای " من آيندگان را نمی خوانم ِ" رهبر بسته شد.  در آن روزها هياهوهای هر يک از گروه‌ها و جناح‌ها و شخصيت‌های سياسی که به دنبال اثبات حقانيت خود بودند، چنان بالا بود که کسی صدای شکستن شيشه آزادی را نشنيد.  طيف رنگارنگ کمونيست‌ها و چپ‌ها، گروه ها و شخصيت‌های ملی و ملی – مذهبی و دانشجوی خط امامی و ضد خط امامی و همه، همچنان شيفته خود بودند که خاموشی ديگران را،  نه مقدمه‌ای برای خاموشی اجباری خود در آينده‌ای نه چندان دور،  بلکه تاييدی بر حقانيت ازلی و ابدی خود می ديدند.

اين زمانی بود که رهبر انقلاب، ديگر همان آقای خمينی 1357 نبود،  پس از گذشت کمتر از يک سال از سردادن شعارهای آزاديخواهانه در نوفلو شاتوی فرانسه، اکنون "امام" شده و عملا به مقام معصوميت و فارغ بودن از امکان اشتباه ارتقاع پيدا کرده بود.

در همان روزها، بی آنکه انقلابی رخ داده باشد، دولت ملی – مذهبی  برآمده از انقلاب، شهيد "انقلاب دوم" يعنی "تسخير لانه جاسوسی" شد،  انقلابی که به دست اصلاح طلبان امروزی محقق شد.   اصلاح طلبان خود شهيد انقلاب ديگری شدند که فردی به نام محمود احمدی نژاد را به قله قدرت پرتاب کرد و به اين ترتيب چرخ و فلک سياست، دور به دور صاحبان قدرت ديروز را به مغضوبان قدرت امروز تبديل کرده است.

رئيس جمهور امروز که بی عبرت از گذشته، از فردای خود بيمناک نيست، درپيوند با انتخابات می گويد: "بی‌صلاحيت‌ها چرا ثبت نام کردند که رد شوند" و يا "انتخابات را زير سوال نبريد و خود را ضايع نکنيد".   به اين ترتيب اصلاح طلبانی که تا ديروز از سه قوه حکومتی دو قوه مقننه و مجريه را در بست در اختيار داشتند، هر روز بيش از پيش نه تنها از صفوف قدرت به عقب رانده می شوند بلکه خود در همان جايگاهی که ديروز ليبرال‌ها و توده‌ای ها و غيره را قرار داده بودند، قرار می گيرند. درهمين پيوند،  شايد گفته‌های آقای بهزاد نبوی وزير سابق صنايع سنگين، نايب رئيس سابق مجلس و صاحب بسياری مناصب ديگر در دو سه دهه گذشته، گوياتر از آن باشد که به توضيح نياز داشته باشد.  او در مصاحبه خود با روزنامه اعتماد می گويد:  " به طور کلى حملات تند و شديد و بى سابقه يى که عليه اصلاح طلبان مى شود و از دو ماه قبل شروع و در 20 روز اخير تشديد شده است، اتهاماتى نظير جاسوسى و غيره که به کل اصلاح طلب‌ها وارد مى شود، ..."

اينکه در گذشته چنين بوده، شايد آنقدر دردناک نباشد، چرا که آزادی و دمکراسی از آسمان نمی آيد.  بايد ياد گرفته شود، ادراک شود، پيش از تحقق در جامعه، در اذهان افراد محقق شود و از درون حس شود.  انسان‌ها نظام‌های سياسی را بوجود می آورند و تنها انسان‌های آزاد انديش قادر به بنای نظام‌های آزاد هستند.  پس ما همه در حال يادگيری هستيم و با هر گام که پيش می رويم، قاعدتا بيشتر با مفاهيم دمکراسی و آزادی خو می گيريم و می فهميم که "آزادی يعنی آزادی مخالف"، چه معنی می دهد.

اما اين امر که  همچنان رواق سابق را ادامه دهيم  و با اين همه تجربه که حی و حاضر در مقابل چشمان ما قرار دارد، همچنان آزادی خود را ملاک آزادی بدانيم، شايد دردناک باشد.
اصلاح طلبانی که در حال محو شدن از عرصه‌های قدرت هستند، به آرامی در کنار "منافق"، "چپی"، "ليبرال"، "جاسوس" "آمريکايی" و غيره قرار می گيرند.  اگر تا ديروز ملی‌ها و چپ‌ها و مذهبی‌های خارج از حکومت، جاسوس و وطن فروش و غيره ناميده می شدند، امروز نوبت اصلاح طلبان است تا اينطور ملقب شده و به قول آقای احمد جنتی فقط مصلحت نظام مانع برخورد تند با آنها شود.

واقعيت اين است که اگر اصلاح طلبان رمق باقيمانده خود را در خدمت دفاع از حقوق عمادالدين باقی‌ها، منصور اسانلوها، سعيد حبيبی‌ها، و در يک کلام آزادی ديگران قرار ندهند، دير يا زود به سرنوشت عباس عبدی‌ها و اکبر گنجی‌ها گرفتار می شوند.  لاسيدن  با قدرتی که هيچ مرزی را برای مخالفت خود با آزادی رعايت نمی کند، عشق ورزی با مرغ شومی است که تخم اژدهايی آدم خوار را به بيضه نشسته است.

ترس از اعتماد به شعور مردم کوچه و بازار و ترس از همراهی با اين نيروی عظيم، ترسی است که اگر مدعی بر آن فائق نيايد،  دير يا زود از راه رسيدن به جامعه‌ای آزاد تر خارج شده و در آن بيراهه، به اين يا آنگونه، خوراک همان اژدها خواهد شد.

(این مطلب را بصورت کامل می توانید دراینجا بخوانید>