چهارشنبه سوری امسال هم با وجود ضد تبليع های گسترده صدا و سيما همانند هر سال پر شور برگزار شد.البته البته صدا و سيما امسال کليت چهارشنبه سوری را منکر نشد، گرچه فشفشه را  به رسميت نشناخت، چه رسد به منور، پروانه، زنبوری، آبشار، کپسولی، سيگارت، ديناميت و هرگونه آتش و جرقه ای که خيلی از آنها واقعا بی خطر است و می شود جايگزين نارنجک و بمب های دست ساز کرد. همه آنها را غير قانونی خواند و گفت از اين کارهای بد نکنيد. اينکه چرا جوانها بقول خود صدا و سيما از جانشان می گذرند و اين بمب ها و نارنجک ها را می سازند را نمی خواهد بروی خودش بياورد. شب چهارشنبه سوری در سراسر تهران پر بود از نيروهای ضد شورش که کيوسک های پليس و ماشين های گشت و نيروهای پياده هميشگی را به انها اضافه کنيد . می گويند برای امنيت خود مردم است! شايد هم راست می گويند. خيابانهای معروف تهران مانند ايران زمين و غيره را بسته بودند و اجازه ورود نمی دانند، مگر آنهايی که آنجا زندگی می کنند و جوان ها هم نامردی نمی کردند و برای اينکه دور هم باشند می رفتند دنبال دوستانشان و بعد هم به بهانه صاحب خانه وارد خيابان های مسدود شده می شدند. در مجتمع های بزرگ شهرک غرب صدای موسيقی و رقص به آسمان رسيده بود. در قيطريه جوان ها با ضد شورش درگير شدند و در يک کوچه بن بست کتک کاری شديدی در گرفت. در کردستان هم نيروهای انتظامی به مردم حمله ور  شد ولی درگيری نشد و مردم مظلومانه - بقول آقايان- متفرق شدند. در شهرک سبحان هم که در بلوار کاوه است، بقول معروف بزن و برقص جوان ها و پيرها براه بود. اين مجتمع های خصوصی خوبيش اين است که پليس وارد آن نمی شود . در اين جور مراسم به قول علما ملی و غير اسلامی فاصله حکومت و مردم به خوبی به چشم می خورد چون جمهوری اسلامی با اکراه نام چهارشنبه سوری را می آورد و در مورد عيد  و سال تحويل هم که اصلا  نام عيد را از صدا و سيما نمی شنويد، مگر اينکه در مسابقات تلفنی زنده يا برنامه های زنده مردم بگويند. همه می بينند که حتی همان ايرانی های مذهبی که اعياد مذهبی را برگزار می کنند هم عيد و 4 شنبه سوری را جزو جدا نشدنی فرهنگ ايران می دانند و اينها را هم برگزار می کنند که اين هم فاصله ديگری است بين مردم و حکومت.